Balkonvisjes

Op een dag zit er een nieuwe jongen bij ons in de vierde klas. Hij woont bij mij om de hoek. Vanuit de achtertuin kan ik hun balkon zien. Hij komt uit Indonesië waar zijn vader militair was. De kranten staan vol met verhalen over Nederlanders die alsnog naar hier komen. Spijtoptanten heten die. Een moeilijk woord.

Er zijn ook nog twee broertjes. Zijn moeder ben ik nog niet tegengekomen. Dat gebeurt pas als ik na school bij hun thuis ga spelen. Zijn ma lijkt wel een meisje, lacht veel en heeft kleurrijke kleren aan. Ze is mooi en met zo’n dame wil ik later trouwen. De moeder heeft veel weg van de vrouwen op de postzegels uit Singapore. In die stad woont mijn oudste zus en ze stuurt brieven met foto's. De zegels week ik van de enveloppen en doe ze in een boek. Soms schrijft ze uit Johore.

Of ik honger heb. Tuurlijk, als je negen bent, waarbij ik wel wil weten wat. Een loempia. Dat ken ik niet, want die heb ik nog nooit op. Dan krijg ik een gebakken loempiavel recht uit de pan. Een soort pannenkoekje met een aparte smaak, denk ik. Er komt ook een glas met donkere limonade op tafel en dan drink ik voor het eerst van mijn leven Coca-Cola. Net of dat spul uitzet in mijn mond. Best lekker.

Dan gaan we in de gang spelen. Misschien is mijn moeder wel in de tuin. Om hier van de tweede etage naar haar te zwaaien, loop ik door de keuken naar het balkon. Ik kijk naar onze kant; ma is er niet. Boven mijn hoofd bungelen kleine visjes aan een touw. Kennelijk moeten die nog wat drogen. Mijn pa brengt ook regelmatig karper of snoek mee en die beesten verdwijnen naar de koelkast. Zouden die visjes die in de zon hangen te blikkeren nog te eten zijn?

Als ik thuiskom, vraagt ma waar ik gespeeld heb. Op mijn antwoord reageert ze met: 'Bij die Indische Indische mensen?'. Ik zeg 'ja' en er hangen visjes op het balkon te drogen.

Wanneer ik later in Indonesië rondreis, zie ik overal visjes die aan lijnen en op rekken in de zon gedroogd worden. Balkonvisjes.