Stenen

Wat zal ik toevoegen zeggen na twee eerdere bezoeken aan de voet van Spanjes hoogste berg El Teide? Ook dit keer blijkt het een wandeling langs de Roques de García indrukwekkend. Met weer nieuwe dingen. Niet dat die tussen nu en een jaar geleden ontstaan zijn: eerder zag ik ze gewoonweg niet. Kleuren, formaties, doorkijkjes. Ze blijken op deze Valentijnsdag volkomen nieuw.

Andere zaken waren in 2010 en 2012 al wel zo. Bijvoorbeeld de toeristen die met busladingen richting ‘De Vinger Gods’ gaan. Of de opmerkelijke magmakegel die hier op de eerste foto staat. Voor geologen een spannend fenomeen, denk ik onderweg.

Van mijn drie bezoeken tot dusver is dit het koudste. Ook nu schijnt de zon bijzonder fel: het is de wind die het fris maakt. Dus ga ik in laagjes gekleed op pad.

Lang sta ik stil bij het uitzicht op de Llano de Ucanca. Daar wil ik immers te zijner tijd mijn as uitgewapperd hebben. Een ‘lugar bonito’, zoals Astrud Gilberto jaren terug zong. ‘Een aangename plek’, hoewel zij het echt niet over deze strooiplaats gehad zal hebben.

In de fantasie van de mensen hebben allerlei stenen formaties namen gekregen. Ik passeer als gezegd ‘De Vinger Gods’ en vervolgens ‘De Penis’ en De Kathedraal’. Steeds domineert El Teide volkomen stil het landschap. Verder doe ik er het zwijgen toe: een curieus verschijnsel.