Kanaalpark Rosmalen

De aanleg van het Máximakanaal tussen de Dungense brug en de Maas achter Empel vroeg om een compensatie in de vorm van ‘nieuwe natuur’. Da’s een woordspeling want het gaat daarbij gewoon om ‘oude natuur’ die er al sinds mensenheugenis is, en die wordt dan op een hoger peil gebracht. Opgeleukt. Een schraal perceel weidegrond krijgt na een ingrijpende innovatie het uiterlijk van een echt bos, bijvoorbeeld.

Voor het tracé van genoemde brug tot de Maas kwam voor de rechteroever - dus met de stroom mee - een plan van de tekentafel. Waarbij de al bestaande rivier de Aa vanaf Berlicum een zijscheut kreeg in de vorm van de Rosmalense Aa. Een meanderende stroom van zeven kilometer met veel struiken en bomen: het beoogde hart van het nieuwe Kanaalpark.

Op zondag 10 mei sta ik om 17.15 uur met de fiets op een talud in de buurt van de Dungense brug. Hoewel gisteren in de krant iets stond over de toegangsmogelijkheden tot het nieuwe groen, zie ik beneden me alleen zandhopen en hekwerk. ‘Hekkes’, zeggen ze hier. Er blijkt al een vers olifantenpaadje gecreëerd te zijn in deze woestheid waarover ik in de richting van een ferm hek hobbel. Van de andere kant komen een vrouw en een man aangepeddeld. ‘Ge kunt himmaol naor de Maos’, zegt hij. ‘Ik vein’t geweldig’. ‘Daor kom ik veur’, roep ik en begeef me op een zanderige strook die later overgaat in een verhard fietspad.

Een oude verbinding aan mijn rechterhand vanaf de Fuik bij Berlicum richting Den Bosch is geamputeerd. Ik raak onder de indruk van wat ‘ze’ op die plek gecreëerd hebben. Met hoogteverschil en de nodige bochten in het riviertje is er een prachtig stukje vriendelijk landschap gemaakt van een stuk strakke wei waar eerst koeien graasden. De boerderij is was geïsoleerd geraakt. Ik hoop dat de eigenaar er goed mee weggekomen is. Ik neem me voor om binnenkort aan het eind van een warme dag hier te gaan picknicken. Kouwe schotel en witte wijn. De houten bank en tafel staan er niet voor niets.

De Hinthamse Sluis ligt in de buurt van een stuk dat Engeland heet. Te voet (met de fiets aan de hand) is een oversteek mogelijk naar de overkant. Ik blijf op de rechteroever en vervolg mijn weg met aan de linkerhand het Máximakanaal en aan de andere de Rosmalense Aa. Het groen is nog pril. Reeds is te zien dat het hier mooi aan het worden is. Soms is het park wat smal, waar de huizen richting water komen en dan weer breed, zoals ter hoogte van de Groote Wielen. Ik geef de man die ik aan het begin tegenkwam gelijk: ook ik vind het geweldig op deze aangename zondagnamiddag.

Vlak voor de Maas rijd ik over de Empelse Sluis. Hier was ik al eerder. Ook het fietspad terug is bekend: onlangs zoefden we hier met de skateclub. Duidelijk is dat de nieuwe bomen hier al wat seizoenen eerder zijn aangeplant: ze staan al goed in het groen.

Opnieuw bij de Dungense brug leidt een olifantenpaadje me over het bouwterrein richting Zuid-Willemsvaart. En daarna gaat het via de Poeldonkse Dijk naar Den Bosch toe. Het Kanaalpark: een mooi stukje natuur in ontwikkeling.