zaterdag 28 augustus 2010

Verstolen

Iedereen die in een winkel of op de markt naast mij staat, is een potentieel studieobject. Want zodra die persoon om te betalen naar tas, binnen- of broekzak grijpt, kan ik niet anders dan een snelle blik werpen op de portemonnee die tevoorschijn komt. Als dat een simpele knip blijkt te zijn, kijk ik meteen weg: daar valt niks te halen. Het liefst zie ik een uitvoering met een aparte afdeling voor papieren geld. Dit model blijkt meestal ook uitgerust met een uitklapbare flap voor plastic pasjes én met een transparante fotohoes. Welnu, het is deze laatste voorziening die ik al tijden onvermoeibaar en discreet achternajaag.

Dat doorzichtige gedeelte is geregeld zo ruim bemeten, dat er wel vier kiekjes naast elkaar kunnen. Vooral vrouwen geven de voorkeur aan zo’n etalagevoorziening. Vaak zitten daarin kleurrijke opnames met lachende gezichten. Regelmatig kom je ook een bruinige afdruk tegen, maar daarop oogt de kop bijna zonder uitzondering ernstig. (Zeker bij afbeeldingen van mannen-in-pak.)

Toen ik aan mijn observatie begon, veronderstelde ik dat oma’s graag foto’s van hun kleinkinderen meedragen, jonge moeders die van hun kroost en ten slotte tieners (niet meer dan één kauwgumplaatje) van hun liefje. Jarenlange waarneming lijkt die these te bevestigen, maar er moeten ook andere factoren een rol spelen. Ik heb nog eeuwen van studie voor me.

Mijn eigen beurs is overigens geen album. Misschien houdt me daarom nog het meest de vraag bezig waaróm iemand foto’s in de privéportemonnee stopt. Ik ontkom er dus niet aan om over te stappen van verstolen blikken naar openlijke vragenlijsten.
Posted by Picasa

4 opmerkingen:

  1. `n verstolen blik
    blikken en wegen
    stel je komt
    jezelf tegen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dè is een schoon repliek op mun gedagt
    dè hai ik van oew krek nie verwagt
    mar ik ben nog nie klaor mé wa ge allemal kunt zien mé jouw verstolen blikken
    en dan is ut volgende toch egt wel schrikke
    Stel, ge wilt, zoals dè zo gaot
    naor den bakker in de Hinthamerstraot
    voor unne koekwaus of een stukske brôôd
    ge staot in de rij en veur jou unne vent,
    ene die gij helemal nie kent,
    zone breje mé un bakkus ontevreje,
    zo ene van die slaode nie zomar dôôd
    dus gewoon unnen echte klootjavaan
    en hummus kekt um en zé
    hééj matje hek iets van oe aon?
    ge denkt bij oe eigen wa un stuk ongeluk
    dan trekt um zunne flappentap mé unne ruk
    uit zunne zak, klapt em open op zijn gemak
    en gij me een van jouw verstolen blikken
    en nou dan is dè toch wel efkes schrikken
    en gij, ge kunt ut nie geleuve toch nie, as
    jouw verstolen blik keihard ketst
    op un prent van jouw eige Anne-Marie.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dan gaot ‘r netuurlijk wel gelijk vanalles deur m’nne kop, dè begrèpte. Bevobbeld kan ik gaon roepe: ‘Dè’s fijn, de die van mijn’. Of ik lôôp naor achtere, vat ‘nne krentemik en slaoi daormee dieje gast in z’nne nèk. Mar warschijndelijk is dè grôôtspraak en doej ik himmaol gin flikker op dè memènt. Tsja, Tôôn, ge het me toch wè veurgeschôteld in oew veurstelling van zaoke. Witte wè, ik heb ’t erover mee Anne-Marië en ik laot wel wete wè of zei d’rvan zin. Zon petrèt is ’t wel!

    BeantwoordenVerwijderen