Met de door haar geproduceerde papiertjes naar het postkantoor iets verderop.
Da's nou jammer: die vestiging is vandaag gesloten. De dame van de
bloemenwinkel weet waar we wel terecht kunnen: de berg op, waar het eigenlijke
dorp ligt. Weer nieuwe papieren, betalen en terug naar het meldpunt voor de
definitieve vergunningen. Onze namen en die van onze straten en woonplaatsen zijn
inmiddels een komisch geheel gaan vormen. Het is 11.00 uur als we de hengels
kunnen gaan prepareren. Het is droog en af en toe zien we de zon.
Een opmerkelijke gewaarwording om met een waadpak aan de stroom in te stappen.
Op het moment dat het water op kniehoogte komt, ben ik bang dat het over de
rand van mijn laarzen gutst. Een automatische reactie: ik moet er nog aan
wennen dat zoiets me met dit kledingstuk niet gebeurt.
Ik probeer al het geleerde in praktijk te brengen. Osvaldo alterneert tussen Jo
en mij om ons aanwijzingen te geven en de plekken te wijzen waar de vis zich
kan ophouden. Het water is in deze tijd nog koud en dan zwemmen de forellen voornamelijk dicht
bij de kant. Hij is een pratend en praktisch handboek. We werpen de lijn in het
water en in struiken en bomen. Breken het nylon snoer en verspelen vliegen.
De angel heeft geen weerhaak en met een simpele beweging kan het
visje weer terug. Onze trainer roept het achterna: 'Stuur je moeder maar'. Die
moet ik dan maar tot morgen vangen. Tijd om naar het hotel te gaan. Waar
Anna-met-de-gitzwarte-haren wacht. Met de menukaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten