dinsdag 15 mei 2012

Pesca a mosca (6); huiverende vissen


Van zondagmiddag tot maandagochtend heeft het hard geregend. Op dinsdagmorgen 8 mei staan wij in de snelstromende rivier de Nera. Hoewel ik onder mijn waadpak thermisch ondergoed, dikke broek en houthakkershemd draag, voelt het water koud aan. Kouder dan gisteren. Er is geen forel te zien.

Ook vandaag is aan ons vliegvissen een uurtje 'zoek de visakte' voorafgegaan. Een populair Italiaanse spel. Dat begint met het autotochtje van een halfuurt, met als startpunt
 ons hotel in Piedipaterno. Na tig mooie uitzichten zuidwaarts komen we in een naamloos gehucht langs de weg. Hier moeten we voor de dagaktes zijn. Het bureautje blijkt gesloten en de enige echte Italiaan in ons kleine gezelschap reageert volgens het boekje. Een passant verwijst ons naar een restaurant in de volgende bocht. Terwijl gids, instructeur en duvelstoejager Osvaldo Velo ons aan de bar inschrijft, loop ik wat rond.

Het belooft een zonnige dag te worden in Umbrië. Het landschap is prachtig in de Valnerina. Langs de weg staat een vergeten bord van de Partito Comunista Italiano. Hier zal die politieke club geen mededelingen meer ophangen. De partij werd in februari 1991 opgeheven. In mijn herinnering bracht in die tijd de vraag 'doorgaan of stoppen met de club' familieleden voor altijd op voet van oorlog met elkaar. Ik maak een foto van deze bermcuriositeit.

Een worp huizen in de kromming van de weg. Tegenover het restaurant bevindt zich een slagerij: hoe kan het hier bestaan? Volgens vismaat Jo kan dit soort bedrijfjes ook niet bestaan. Toch wemelt het van deze kleine neringen. Hij analyseert: familiebedoeningen, grijs circuit, gevarieerde winkelvoorraad. Voor de crisis ging het er hier niet anders aan toe.


Het restaurant is groot en ziet er mooi uit. Terwijl de dochter onze visvergunning in orde maakt, praat ik met de moeder. Zo te zien doet die de keuken: witte jasschort en hygiënisch haarkapje. We komen dus uit Nederland. Aan de overkant wonen ook Nederlanders, al jaren. Prima lui. Spreken ook goed Italiaans. Fijne mensen. Leuk dat wij hier gaan vissen.

De leeftijd van ma is moeilijk te schatten. 76 misschien? Termen als 'bij de tijd', 'kras' en 'kwiek' komen voorbij in mijn gedachten. Onderzoek wijst uit dat in onze ogen de oude mensen vooral zielig zijn. Incompetent ook. En vooral aardig. Opmerkelijk dit 'ageïsme', zoals dat genoemd wordt. Een vorm van discriminatie, terwijl iedereen toch wel oud wil worden. Ik lap de stereotypen pootje: moeder maakt nog een vogelnestje in de ringen. De dochter zie ik dat nog niet doen.

Die staat trouwens inmiddels onze lunch te maken: stokbrood met salami en gerookte ham. In feite is dat een truc, die lunch aan het water. Eigenlijk 'moeten' we 's middags iets warms gaan eten in bijvoorbeeld dit restaurant. Mogelijk zijn wij de enige vliegvissers die dat niet doen. De eerste dagen hebben we gemerkt dat twee warme maaltijden op een dag wel wat te veel van het goede is. Bovendien vliegen de kilo's eraan, hoewel dat in die monstrueuze waadpakuitrusting niet opvalt.
 
Nog een kopje koffie of thee? Natuurlijk mevrouw. Hoort ook bij het ritueel. En dan kunnen we naar de rivier. Osvaldo heeft ons op het hart gebonden elkaar vooral geen 'Nou, vang ze', ‘Veel succes’ of zoets toe te wensen. Da's net zo verboden als fluiten op het toneel.

Terwijl we op het water afstappen, roept hij 'Vissen, huivert!' We zullen ze een poepie laten ruiken.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten