zaterdag 1 september 2012

Peter piekt


Zo af en toe verschijnen er boeken die een overwinning vormen. Werken waarin de auteur een vermoeden van leven tastbaar maakt. Iets ongrijpbaars weet te betrappen door het woorden te geven. En daarmee een schakel toevoegt aan het begrip van ons bestaan.

'De kinderen van de olifantenhoeders' is daarvan een voorbeeld. Het lijkt een jeugdboek en dat is mijn vooringenomenheid omdat de alleswetende verteller een knaap is van veertien. De keuze voor dit jonge blikveld geeft aan de auteur Peter Høeg een vrolijke vlaggetjesdag aan kleurrijke mogelijkheden.

Al snel komt deze jongen tot de kern van de zaak: wees attent op de momenten in je leven die een deur blijken te zijn. Juist die ogenblikken voeren je uit de gevangenis naar de vrijheid. Naar blijheid en geluk. Er blijken dus kieren in de tijd - voor wie ze weet te vinden – die naar een andere dimensie leiden.

Zo’n deur komt in zicht op momenten die je leven even stil doen staan. Heftige gebeurtenissen rond vreugde of verdriet liggen aan de voet daarvan. De hoofdpersoon Peter gaat er van zweven, raakt losgezongen van de waarneembare wereld. Op het moment dat zo'n bijzonder voorval je overkomt, adviseert de hoofdpersoon, is het zaak je aandacht naar binnen te richten. En vooral dat speciale gevoel in en om je heen, tot je door te laten dringen. Het is voorbij als je gaat nadenken over wat de consequenties zijn van wat je overkomt. Als ik het goed begrijp, word je even opgetild naar een gelukzalig of in elk geval overrompelend moment, dat verdwijnt als de ratio weer op de bok zit.

Citaat: 'Tijdens dat korte ogenblik, waarop de gewone manier van functioneren weg is en er 
geen nieuwe is gekomen, op dat ogenblik is er een opening'. In mijn ogen een prachtige manier om de zogenoemde piekervaring in tekst te vangen. Dat vind ik een overwinning van het woord. Nog niet eerder zag ik dit bijna mystieke fenomeen zo beeldend op papier. Peter piekt. Zelf kwam ik eerder niet verder dan ‘iets dat groter is dan ikzelf ben’. 


En verder is het een geweldig boek vol dwaze lieden, verwikkeld in een doldwaas avontuur in de echte wereld. Lees zelf maar. Mijn neefje zou zeggen: ‘Manjefiekomenarrie’.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten