zondag 7 oktober 2012

Hoempapa en palmen



Dat neiging van onze oosterburen om naar de Spaanse eilanden te verdwijnen, is spreekwoordelijk te noemen. Ze komen met hordes, voor een vakantie of ‘voor goed’. Deze massale aanwezigheid vraagt om een vaderlandse infrastructuur en het aantal borden met verwijzingen naar de aanwezigheid van een Duitse dokter, tandarts, makelaar, garage of autoverhuurder is niet te tellen op La Gomera, Tenerife of Mallorca.

Op dat laatste eiland verschijnt ook de Mallorca Zeitung, die zich ‘Das deutsche Portal auf Mallorca’ noemt. De uitgave kent een flinke redactie waarvan zo te lezen alleen de fotograaf een Spaanse naam draagt. ‘Uit en toch thuis’, om dat cliché weer eens te gebruiken. In de winter telt het eiland zo’n 850.00 inwoners. Hieronder bevinden zich ook veel Spanjaarden die van elders komen: het massatoerisme creëert banen. In de zomer groeit de bezetting tot 1.400.000.

Als de jongedame en ik de laatste week van september doorbrengen in Cala Egos, blijft de Duitse stempel niet onopgemerkt. Voor het eind van de week staat zelfs iets over ‘Oktoberfeste’ aangekondigd. De consequentie dringt pas echt tot me door als halverwege ons verblijf – in het zicht van ons tuintje – een tent verschijnt binnen ‘ons’ Parque Mar. En als ik vrijdagmorgen op weg ga voor vers brood, arriveert rechtstreeks uit Duitsland een blaaskapel-in-vol-ornaat. Compleet met Lederhose.

Na een gezellige dag in Palma de Mallorca ga ik achter het fornuis terwijl de jongedame op het terras A.F.Th. van der Heijdens ‘Tonio’ leest. Op enig moment begint de show van de Duitse muziekanten. Tijdens het koken hum ik mee met de mopjes die me bekend voorkomen. Sterker nog: ik begin tezelfdertijd aan een 'polonaise solo'. Ik krijg de indruk dat de jongedame dit gedans niet echt apprecieert. 'Me da igual', wat me op een reprimande komt te staan. Ik toon begrip: tenslotte voltrok haar Haagse opvoeding zich op grote afstand van bijvoorbeeld 'De Drie Donken Blaaskapel' en consorten die ik van nabij ken.

Onlangs stond er in de krant een artikel waarin Beieren en Brabant met elkaar vergeleken werden. Twee regio’s die op nationaal gebied lang aan de achterste mem gehangen hadden en nu in eigen land een partij van betekenis vormen. Modern in techniek, conservatief in cultuur: schutterijen, carnaval en blaaskapellen. Ik zing geluidloos mee terwijl ik buiten de gazpacho serveer. Op de achtergrond klinkt onder de palmen de vrolijke hoempapa: een avond waarin uitersten elkaar moeten zien te raken, zeg maar.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten