Vissenstaart

Na heel wat uren slaap, zijn we dinsdagmorgen 9 oktober 2012 weer helemaal bij de pinken. Eerst een uurtje sportzaal, zwembad en ontbijt, waarna we onze eerste wandeling over het eiland São Miguel starten. Die gaat langs de noordkant, van Capeles langs het kustpad richting Rabo de Peixe. Groene heuvels rechts, een blauwe oceaan links: de plek op de Azoren oogt schitterend. Het is 20°C en de zon schijnt.

Onderweg staan we vaak stil. Om de zoveel meter is er wel een uitkijkpost. Niet alleen een ‘miradouro’ voor de voorbijgangers. De jacht op walvissen is zo'n 25 jaar geleden gestopt: voor die tijd werd de passage van die waterreuzen intensief gevolgd vanaf het land. Nu zijn het medewerkers van 'Whale Watchting'-bedrijfjes die de beesten spot.

De zee slaat met een dof geluid tegen de zwarte steile rotsen. Dit geluid begeleidt ons de komende uren. Witschuimende waterfonteinen. Op de helling van de Caldeira Velha zien we rookpluimen. São Miguel kent op verschillende plaatsen vulkanische activiteit.

Tijdens de wandeling komt een beeld uit ons eerste bezoek aan Californië weer in mijn herinnering. Daar werden we in San Diego, met mijn aangetrouwde neef als touroperator, op een reeks sober ogende huizen gewezen. Met betegelde tuinen. Daar woonden Portugezen, of eigenlijk: vissers uit de Azoren. Ik app wat foto’s naar mijn nichtje en haar man in San Diego, met als boodschap ‘kijk en vergelijk’.

Een pauze in het vissersplaatsje Fenais da Luz. 'n dooi kiendje mee 'n lam hendjè', zou 'ons moeder' gezegd hebben. Niks te beleven. Broodjes blijken nergens te verkrijgen, dus houden we het bij thee en een biertje, waarvoor ik €1,20 betaal. ‘Voor een tientje kan ik me hier totaal lam zuipen’, zeg ik tegen mijn vrouw. Dat doe ik niet, want het is pas middag en we lopen verder. Volgende stop in Calhetas. Weer een kerkplein met cafés en geen broodjes. De mini-super is pas om 15.00 uur open.

Een dame die we zojuist in café 1 aanspraken over onze wens om wat te eten, wenkt ons vanuit de deur en heeft in het etablissement kennelijk wat ‘aangeklede croissants’ geregeld. Die smaken goed en na afloop zijn de kosten voor een koffie, twee bier, twee cakes €3,95. De drankplannen blijven ongewijzigd. Bovendien hebben we een gezellige en interessante klets: de Portugese vrouw blijkt gids op het eiland. Ons gesprek dat in het Engels begint, zetten we voort in het Frans. Op haar iPad zien we de plaatjes van de kraters die we de volgende dagen op het programma hebben staan.

Op weg naar Rabo de Peixe, ‘Vissenstaart’. Onze informante had het over het verhaal van een grote vis die een klein visje at, waarvan de staartvin uit zijn bek bleef steken. ‘Waarom verwijst het niet naar de karakteristieke staartvin van de walvis’, suggereert mijn vrouw bij de nadering van het plaatsje. Opzoeken dus als er weer wifi is.

Zojuist hoorden we dat hier vandaag het ‘Slachtfeest’ wordt afgesloten. De diepe oude walvishaven blijkt een compleet herstructurering te ondergaan die door zo’n veertig kerels vanaf het muurtje gevolgd wordt. Vrouwen op straat zien we niet. Later zullen we horen dat in deze dorpjes het rollenpatroon nog uit grootmoeders tijd is.

Muziek en een versierde hoofdstraat, in afwachting van het feest dat om 21.00 uur begint. Da’s nog vier uur wachten, dus lopen we in de warme zon terug naar Calhetas. Daar vertrekt om 17.30 uur de bus die ons in tien minuten naar Capelas brengt.

Een mooie tocht, verbrande koppen en onder het late eten smaakt de witte wijn uitstekend.