Het afwerken van de 'Onbekende soldaat' vraagt meer tijd dan ik verwacht had. Misschien niet vreemd, want veel vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Het is tenslotte decennia geleden dat ik voor het laatst iets vergelijkbaars heb gedaan. Waarom dan toch een soort tijdsinschatting gemaakt? Wie vooraf bedenkt hoe iets zou kunnen verlopen, creëert zijn eigen tegenvallers. Of meevallers. Moeilijk af te leren.
Er blijken allerlei handigheidjes te bestaan om met een spatel in lange streken een schouderpartij glad te strijken. Of voor het aanbrengen van accenten bij mouwen en kraag. Het gezicht moet minder uitgesproken, adviseert Guillermo; een algemene indruk is voldoende.
Dan op weg naar het maken van de mal. Die komt in twee stappen tot stand. Hiervoor breng ik een gladde opstaande band van klei aan die de soldaat van top tot teen verdeelt in een voor- en achterzijde. Omdat het gieten makkelijker te laten verlopen, loopt die extra strook schuin over de man van klei. Beide armen en handen blijven zo vrij liggen.
Op de achterzijde van de man die inmiddels voor het spatlaken staat, breng ik nat krantenpapier aan. Dit reikt tot op de bovenkant van de tijdelijke scheidende strook. Dan volgt het inmiddels bekende ritueel waarbij allereerst een waterig gipsmengsel ontstaat dat met gooi- en smijtwerk de eeuwige soldaat behalve wit aan de voorzijde ook letterlijk druipnat maakt. Als even later het gips smeuïg genoeg is, assisteer Guillermo bij het afsmeren. Wanneer de voorzijde in orde is zet ik de ronde houten plaat met daarop de half verpakte soldaat op de werktafel. Over enkele dagen is de tweede helft aan de beurt.
Wat wordt je volgende onderwerp? vraagt Guillermo even later. Na de staande man nu dan een kerel die zit. Of ik daarbij aan Abraham Lincoln denk?, komt er als reactie. Ik denk eerder aan een oude man die op bezoek wacht in de gang van het bejaardenhuis. De omschrijving 'residencia de la tercera edad' werkt op zijn lachspieren. Ik ontvang een aantal als vriendelijk bedoelde peuten op mijn schouders. Het is te merken dat hij de hele dag in weerbarstige steen heeft staan hakken. Ik geef mee en waarschuw hem dat hij wel op een bejaarde staat in te beuken. Waarna we onder onbedaarlijk gelach ertoe overgaan om elkaar in de accolade een poosje op elkaars rug te meppen.
Waarna ik klei haal voor de volgende ronde. Na Oud&Nieuw mag de mal van de kofferset die nu als iglo nog steeds in het water ligt. Voor het zo ver is, ben ik op de laatste cursusavond van het jaar jarig. Vanwege die laatste keer zegt Martín dat hij cava meebrengt. Dan zorg ik voor de taart, voeg ik aan Martíns aanbod toe, Wordt er ook gedanst? vraagt Soledad. Guillermo roept 'fiesta' en de radio gaat voluit. Daarna lopen we de warme avond van el Médano in, ieder op weg naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten