Nog voor de laatste cursusavond van 2015 verdwijnt 'De eeuwige Soldaat' volledig in het gips. Na een paar dagen geeft Guillermo Batista vlak voor het ‘kerstreces’ met (houten) hamer en beitel een paar tikken op de naad, waarna de witte klomp in twee gave helften uiteenvalt. Ik pulk de klei uit de beide delen van de mal, borstel en was de binnenzijden schoon en leg het duo klaar om mee te nemen naar 'huis'. Daar zal het tweetal tot 11 januari op het balkon in de zon liggen om uiteindelijk kurkdroog weer mee naar het atelier te gaan.
Zover is het nu nog niet, want voor we tijdelijk uit elkaar gaan, is er op 21 december 2015 de cava van Martín en mijn verjaardagsgebak. Ook twee dames hebben wat zelfgemaakte lekkernijen meegebracht. Één daarvan heeft een tijdje in een Duitse kliniek gewerkt en in haar mandje zit een kleine Stol. Internationaal. Ik voel me zeer jarig met alle felicitaties. Wanneer de mede-cursisten dat georganiseerd hebben, weet ik niet, want als ik nog voor iemand anders arriveer, is er een kaart met van iedereen een persoonlijk woordje. Ik voel me aangenaam verrast.
Ondertussen maak ik de stand op: de gegoten kofferset ligt nog tot 11 januari in het water, de mal voor de staande man gaat de zon in en de zittende man krijgt steeds meer vorm. Guillermo laat zien hoe ik de kop van die stoelzitter meer expressie kan geven. En toont aan dat de onderbenen te lang zijn. Onder het adagium van de meester dat klei best een handig materiaal is, amputeer ik de voeten en snijd iets meer dan een centimeter van de kuitpartij weg. Met een stuk ijzerdraad verkort ik de onderkant van de zetel, zet het geval weer recht en monteer de voeten weer op de goede plek. Een knap staaltje plastische chirurgie? Ik ga begrijpen dat ook academisch gevormde kunstenaars met enige regelmaat drastische maatregelen zullen nemen voor hun maaksels richting gieterij gaan. Lieden die direct in hout of steen werken, moeten de anatomie perfect in de vingers hebben. 'Bij'hakken of -snijden is immers onmogelijk. Knap.
En dan is het eindelijk 11 januari: de mal kan van de koffers. Nee, geeft Guillermo aan. Want eenmaal uit het water, moet het gips drogen. Wel kan ik de vulling maken voor de kurkdroge mal van de soldaat. Onze beeldhouwer weet het wel spannend te maken.
In een buigzame zwarte plastic mand meng ik cement en marmerpoeder 1 : 3 met water tot een egale brij. Ik giet er wat groene kleurstof bij. Goed roeren, roept Guillermo. Zo niet, dan ontstaat er een marmereffect. Ik roer dus een eind weg met het verstand op nul.
De twee maldelen bestrijk ik aan de binnenkant met een dunne laag 'vaseline' en klinkt ze met drie stukken ijzerdraad aan elkaar. Langzaam verdwijnt de vulling in de holte en wordt de eeuwige strijder herboren. Luchtbellen komen omhoog en ik sta nog een tijd met die mal te schudden tot de massa rustig is. Afstrijken, wat laten rusten en dan kan ook dit maaksel vier weken het water in. Ik besef dat er voor we weer naar huis gaan, maar één van de drie beelden af zal zijn: het koffersetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten