Dagboek VS (1); Op naar Orlando

16/03  De uitslagen van de verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn nog niet definitief als we richting station lopen. In de trein lezen we de Metro en kijken we op internet. Eenmaal op Schiphol blijkt Mark Rutte in zowel Die Welt als op CNN een held genoemd te worden: de man die na Brexit en Trump het populisme op Europees grondgebied stopte. Kijken of er nog meer EG-reuzen volgen die in Frankrijk, Duitsland en elders de afslag naar extreem rechts weten om te buigen.

De eerste etappe richting Orlando, Florida voert ons naar Dublin. Een aantal medepassagiers heeft zich in stemmig groen gehuld: we begrijpen dat het morgen, 17 maart, St. Patrick's Day is. Het gaat dus om feestvierders. Nooit geweten dat die Ierse heilige zoveel fans had in ons land. 

Dublin; de klok staat een uur vroeger. We volgen de borden 'Connecting flights' en ineens staan we voor een zestal loketten onder de noemer 'US Preclearance'. Daar worden de vingerafdrukken en een foto van ons genomen. Plus krijgen we de gebruikelijke vragen over beroep ('What have you done before?') en doel van de reis. De beambte voegt er het advies aan toe om Graceland te bezoeken.

We strijken neer bij gate 402: over een half uur kunnen we inchecken. Ik lees op internet dat ongeveer tegelijkertijd in Nederland de lijsttrekkers van de gekozen partijen over de formatie overleggen.

Van Toon heb ik Joris Luyendijk, 'Kunnen we praten' te leen. Een klein boekje, met grote vragen. Zoals 'Wat voor een land willen we zijn?' De Britten en Amerikanen hebben daarop al een antwoord geformuleerd met Brexit en de keuze voor Trump. Ons land koos gisteren niet voor de formule Wilders. Noch voor die van de PvdA. Volgens Luyendijk is de vraag van Wilders naar de gewenste identiteit van Nederland terecht, diens invulling niet.

Terwijl ik (letterlijk) ter hoogte van Groenland via het jazz-kanaal van Aer Lingus naar Bria Skonberg (nog niet eerder van gehoord) en Count Basie luister, kom ik bij het dankwoord van Luyendijk. Zijn vraag in hoeverre de Europese Nederlanders echt nog op democratische wijze deelnemen aan de discussie over hun toekomst, zal me beslist nog een tijd bezighouden. 

Tegen het eind van de vlucht zien we bij afnemend avondlicht een waterrijk gebied onder ons voorbij gaan. Kronkelende grote en kleine waterlopen die uitmonden in de Atlantische Oceaan, meren, moerassen; stukjes bebouwd gebied waar de lichten ontstoken worden. En dan landen we op vliegveld Orlando, Midden-Florida.

Met een treintje gaan we van de aankomsthal, richting bagage. Dankzij de eerdere controle door de Amerikaanse douane in Dublin kunnen we direct met de koffers richting Alamo Car Rental waar we de auto ophalen. Hoewel we thuis ook in een automaat rijden, blijkt het even wennen. Drie kwartier later checken we in bij het hotel.