Driedimensionaal

Vanuit de lucht ziet Tenerife eruit als een platvis, een schol. Op de satellietfoto is zelfs El Teide met zijn 3.718 is niet meer dan een kleine bolle rug. De branding tekent witte contouren langs de gekartelde kust.

Deze afbeelding staat op een informatiebord langs het strand van El Médano. Als ik daar naar kijk, leeft bij mij nauwelijks het besef dat ik op een eiland verblijf. Bovendien geeft de aanwezigheid van Spanjes hoogste berg als decor de indruk ik daarachter nog een strook van duizenden kilometers land ligt.

Een eiland wordt meer eiland als ik vanaf dat eiland nóg een eiland kan zien. Wanneer ik op woensdagochtend 11 september foto’s maak bij het Parque Natural ligt Gran Canaria zomaar aan de overkant. Het lag daar de voorgaande 12 dagen natuurlijk ook al wel. En uiteraard wist ik dat. Net zoals ik exact wist wat zich werkelijk achter die massa van El Teide bevindt.

De zichtbaarheid van de brok lava aan de overkant heeft hetzelfde effect op me als wanneer ik op een heldere nacht naar de volle maan kijk terwijl deze het licht vangt van een voor mij afwezige zon. Ineens krijgt dan de aarde een verder reikende horizon en blijk ik op een planeet te staan die zowaar in het heelal hangt. Wie weet hoeveel er daar nog meer zweven.

Om mij heen ervaar ik een eindeloze ruimte. Die kan ik me zelfs levendig voorstellen aan de zijde waar zich mijn tegenvoeters moeten bevinden. De ‘verre blik’ op de heldere maan waarop een kraterlandschap afgetekend staat, zorgt voor een driedimensionaal effect tot in de n-de macht. Het is goed dat ik dit uitzicht niet om de haverklap voorgeschoteld krijg. Dat maakt een visuele ervaring zoals die op de morgen van de 11^de zo bijzonder. Hoe zou overigens iemand met ruimtevrees deze sensatie ondergaan?

Op geen enkele foto blijkt Gran Canaria te willen hechten. De afstand is te groot voor mijn toestel. En in de namiddag wordt het eiland aan de overzijde weer uitgegumd.