Versnelling

De dagen voltrekken zich in een lage versnelling. Mijn toppunt van inspanning ligt nu in de ochtend. De ene dag in de vorm van hardlopen langs het strand, en de andere is het aanpoten in het krachthonk van de sportschool. Ik ben voor de tijd die ik hier wil doorbrengen (en mijn abonnement bij het Bossche equivalent stil staat) lid geworden van een kleine fitnessclub. In beide gevallen sta ik weer tegen 10.00 uur doorzweet op het balkon van mijn tijdelijke onderkomen. Daarna gaat het zoals het loopt. Het wandelen in de bergen komt nog wel.

Deze week logeren twee van mijn zusjes bij me. En op deze 6de september stappen we om 11.50 uur in de bus die ons van El Médano naar Los Abrigos brengt. Een boogscheut verder en we zijn er binnen 20 minuten.

Respectievelijk 83, 75 en 65 zijn we. De oudste heeft mij nog in de klas van de Montessorikleuterschool gehad voor ze naar Singapore vertrok. De jongste knutselde verder aan mijn meccano en bouwplaten terwijl ik al sliep. Zij woonde lang in Casablanca, Teheran en Mexico City. Voor beide dames is er vanaf maandag jl. voldoende in onze huidige omgeving wat hen aan hun voormalige verblijfplaatsen herinnert. Of aan Den Bosch, onze geboortestad. De plek waarnaar zij terugkeerden en van waaruit ik nooit vertrok, enkele kostschooljaren daargelaten.

Ons vermogen tot  'herinneren' heeft een aantal boeiende aspecten. We horen van elkaar nieuwe dingen. Of aanvullingen op bestaande wetenschap. Verduidelijkingen. Zonder meer vermakelijk is ons gezamenlijke onvermogen om op bepaalde momenten op een woord of naam te komen. De ene keer weten we exact om wie het gaat, kunnen we de hele doopceel lichten van haar of hem en weten we wat hij of zij zei op 12 augustus 1956. De andere keer gaat het om een gebeurtenis uit begin maart 2012 die bij ons alle drie op het netvlies staat. Op dat ene detail na: de naam van een gerecht, gebouw, straat, persoon.

We bezweren elkaar nadrukkelijk dat dit echt wel normaal is. En vooral geen vorm van dementie. We proberen wat ons niet te binnen schiet met allerlei trucs terug te halen ('Het is iets met een s'); zonder resultaat. Aangezien het huis geen wifi heeft, kunnen we niet snel met iPhone, tablet of laptop googelen op de geconstateerde lacune. Het geheugen moet het doen zonder deze e-versnelling. Vandaar dat we elkaar met enige regelmaat uren later trakteren op 'nagekomen' kennis. 'Souflaki', bijvoorbeeld. Of 'Marian Spierings'. We blijken zo gestapt uit 'We zijn ons brein', het boek vanne  .... ('Het is iets met een s')

Tijdens de knabbel voorafgaande aan het avondeten heft op de tweede avond van onze gezamenlijke week de oudste het glas en toost 'op de toekomst'. 

En die toekomst is voor vandaag over een paar minuten Los Abrigos.