%2BB.jpg)
Nooit gedacht dat ik ooit
nog eens een boek op dat terrein zou gaan lezen. Tot ik kennis maakte met het
toegankelijke werk van Coen Simon. Alleen al een titel als ‘Waarom we onszelf
zoeken maar niet vinden’ vond ik zielstrelend. ‘Wachten op geluk’ is er ook
zo-een. Of ‘Schuldgevoel’, waarbij de ondertitel voor zich spreekt: ’Over de
behoefte aan dingen die we niet nodig hebben’. Nog eentje: ‘Zo begint iedere
ziener’. Hoewel ik niet alles één-twee-drie doorgrond en bepaalde passages
zelfs na drie keer herlezen van een andere dimensie vind, val ik er bij vlagen
met graagte op aan. Het boek van Joke Hermsen ‘Stil de tijd’ bevat een aantal
oogopeners. Haar ‘Kairos’ gaat verder op de het aspect van het pakken van het juiste
tijdsmoment. Stine Jensen blijkt weergaloos in ‘Dus ik ben weer’. Paul Smit is
bijna hilarisch in zijn kleine ‘Verlichting voor luie mensen’. En dan hebben we
ook nog ‘Word zelf filosoof’, van Jan Bransen. ‘Denken op de plaats rust’ van
Henk van der Waal vraagt meer inspanning. De auteur van dit geharnaste werk ziet
als taak van de filosoof ‘de mensheid te leren hoe zich met de dood te
verzoenen’. Wat ik met deze kost doe? Lezen, proeven, kauwen, testen. En
uiteindelijk dat meenemen wat de blik verruimt. Dat laatste helpt als de wolken ter hoogte van mijn wenkbrauwen hangen.
%2BA.jpg)
Wat staat dan ‘hier en nu’
te gebeuren? Mijn pa zei: ‘Mocht ik zeker weten dat Hij niet bestond, dan zou
ik vanaf morgen alles doen wat God verboden heeft’. Het ligt niet in mijn aard
om ‘van god los’ vervolgens verder te gaan zonder ‘gebod’. Of om te beginnen aan
een eindsprint waarin ik in sneltreinvaart bijvoorbeeld nog ‘moet’ abseilen, bungee
jumpen of meedoen aan Utopia. Ook een hedonistisch bestaan dat zich beperkt tot
het niveau van zuipen en vreten ligt buiten mijn horizon. Het gaat zo het gaat. En ik vind het verrassend als ik op enig moment kan zeggen: ‘Dat ik nu
hier in dit gezelschap dit of dat doe, had ik een jaar geleden niet kunnen
bedenken’.
Aangeboren zwaarmoedigheid
is net zomin te verhelpen als aangeboren kaalheid-op-jonge-leeftijd. Door dat laatste
gaan veel zonen al vroeg op hun pa lijken. Binnen mijn familie beschikken ‘de
zwaren’ ook over een gemeenschappelijke trek. Ieder gaat daarmee op eigen wijze
om. Dat wat mij de mogelijkheid geeft om minder de last te ervaren van de zwaarte
die zich graag als de
grauwe hond bij
ons op de stoep nestelt, hoeft voor anderen niet het ei van Columbus zijn. Wat
ik als heilzaam ben gaan ervaren, staat hiervoor beschreven. Ont-moeten,
stoppen met verwachtingen maken vooraf, afscheid nemen van ‘maar’, met enige
scepsis kijken naar het bestaan van de vrije wil, ‘toegankelijke’ filosofen
proberen te begrijpen, de dingen doen in het besef dat het leven alleen nu en
niet hiernamaals plaats vindt. Ik kan ze ieder aanraden bij de aanpak van 'genetisch gesomber'. Misschien zit hier
iets bij voor de goede voornemens 2015?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten