donderdag 26 juli 2018

Dwars door Spanje (3); Soria


Op maandagochtend 18 juni zetten we op tijd de rolkoffers in de auto, tanken Euro95 tegen de zeer concurrerende prijs van €1,20 de liter en gaan op weg naar Soria. Deze plaats ligt in het noordoosten van Castilla-La Mancha aan de Douro die daar in de buurt ontspringt. Het is niet zo ver rijden. We verlaten Navarra, komen een stukje door La Rioja en bereiken de regio waar we de komende dagen zullen verblijven.

In een El País van februari jl. bevatte de bijlage El Viajero een wandeling langs de Douro over een nieuw pad. Het traject langs de rivier leidt naar de oude Iberische vesting Numantia waarop de aanstormende Romeinen lang geen vat kregen. Bij de uiteindelijke verovering in 134 v. Chr. maakte een groot deel van de bevolking zelf een eind aan het leven. Wat overbleef, werd als slaaf afgevoerd. Het laatste verzet op het Iberisch Schiereiland was gebroken.

Het oude stadje van zo’n 40.000 inwoners doet druk aan tegen het middaguur. Te voet door het centrum van Soria vinden we een prima hostal waar we onze spullen parkeren, wandelkleding aantrekken en op weg gaan naar de rivier.

Bij het startpunt staat een groot bord dat het traject van zo’n acht kilometer beschrijft. De aanleg kostte €1,7 miljoen. Al snel wordt duidelijk dat daarvoor een groot aantal ‘kunstwerken’ werd aangelegd in de vorm van hangende, goed gezekerde en beveiligde wandelbalkons parallel aan het water. Aan de overzijde loopt een vergelijkbare voorziening die na een aantal kilometers oversteekt naar onze kant. Op dit punt ligt de oude stadsmuur die we enige tijd links hadden, inmiddels achter ons.

De rivier is hier nog ‘jong’ en het water oogt glashelder. Van enige hoogte bestuderen we een tijdje een school vissen die bij een stroomversnelling ligt te foerageren. Joekels van beesten. De vegetatie op de open stukken telt een groot aantal wilde bloemen. Een prachtig decor. 

Langzaam klimt het pad richting Garray. Op enig moment kleurt de heuvelrug blauw door de Massale aanwezigheid van plakken lavendel. Druk is het nauwelijks op het pad. Aan de overkant zwemmen wat jongelui.

Wat huizen kondigen Garray aan dat we via een brug binnenwandelen. Op dit punt mondt de Tera uit in de Douro. In de volle zon lopen we omhoog naar de heuvel met de resten van Numantia of Numancia, in de Spaanse versie. Die blijken achter een stevige omheining te liggen en ze bezitten een museale status. Kijk: dat stond niet in de enthousiaste beschrijving in El Viajero waarop we ons zonder verder gegoogel verlaten hebben. Musea zijn in Spanje gesloten op maandag. Dus.

In Garray drinken we onder de kerktoren-met-ooievaarsnest een caña con limón, de Spaanse versie van wat later Radler is gaan heten. Als je hier op dit tijd van de dag een kanon af zou schieten ... . Afijn, we horen de ooievaars klepperen, zien de zwaluwen scheren, ervaren de volle, lome stilte die ons omgeeft. Aan het raam van de bar neemt een man een kop koffie, praat wat met de dame die binnen bedient en waarna hij weer verdwijnt. Hier, in dit dorpje van zo´n 800 inwoners, kun dat boek schrijven, tot mooie gedachtes komen. Of in opperste verveling langzaam doorzichtig worden. Spanje is bezaaid met dit soort kerkpleintjes.

We lopen de 8,2 km terug, waarbij we in het zicht van Soria oversteken naar de linkeroever met zijn informatieborden over de bomen, planten en dieren die hier leven.

Het stadje komt net weer op gang als we het centrum bereiken. Tijd voor een late siësta in de ruime en vrolijke kamer van het hostal. ‘s Avonds doen de straten zeer levendig aan. De terrassen staan en zitten goed vol en in een van de vele bars bestellen we wijn plus een aantal peuzelgerechten ‘para compartir’, om samen te delen.

Morgen Manzanares.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten