Vrijdag 20 maart. Wat
treffen we morgen aan in Brabant? Staat de provincie voor het dramatische
scenario dat mijn familie in Bergamo al vele weken langs hoop en vrees voert? Daar
zijn gelukkig alle 20 leden van de Lombardische clan nog gezond. Een nichtje -
doktersassistente - zit in preventieve quarantaine thuis sinds bij een van haar
artsen corona is vastgesteld. Over een paar dagen lijkt ze weer aan het werken
te mogen. Ieder houdt de hygiëne scherp in het oog en blijft zoveel mogelijk
binnen. Mijn zus van 88 woont sinds kort in een verzorgingshuis voor
Alzheimerpatiënten. Misschien een geluk bij een ongeluk voor haar: ze zou door
de dreiging van besmetting geobsedeerd zijn geraakt. Nu leeft ze in een andere
wereld. Ook het bezoekverbod gaat aan haar voorbij.
We
zetten onze bagage in de auto, nemen zwaaiend afscheid van onze zwager en
rijden door het poortgebouw naar buiten. De gendarmes die ‘s morgens bij de
eerste rotonde gesignaleerd zijn, blijken zich bij de volgende geposteerd te
hebben. Ze controleren het binnenkomend en niet het uitgaand verkeer.
Twee
dorpen verderop tanken we bij Super U. Voor de grootgrutter staat een lange rij
die veroorzaakt wordt door en de afstand tussen de wachtenden en het
druppelsgewijs binnenlaten van klanten.
Over
de reis van bijna 600 km naar Vierzon valt weinig te zeggen. We hopen vandaag de
helft te kunnen doen van het traject Chalabre-Toulouse-Vierzon-Parijs-Lille-Antwerpen-Breda-Den
Bosch. Ook zonder routenavigator probleemloos te vinden. Er is nauwelijks
particulier verkeer, de cruise-controle staat bijna permanent ingeschakeld, de
wegrestaurants zijn gesloten, de toiletten op de ‘aires’ zijn open, de zon
schijnt, de besneeuwde Pyreneeën maken plaats voor geploegde akkers, langs de
weg een vrolijk makende massa mimosa in volle bloei, lunch uit de koelbox op
een bankje, en 23°C bij aankomst in Vierzon. Het gevoel dat ik eerder naar een
vriendin omschreef met ‘Alsof er een lijk boven aarde staat, maar ik weet niet
welke begrafenis het betreft’, is over. Het contrast blijft. Vakantiejubel spreekt
uit het zonnige landschap aan de andere kant van de autoruiten en zodra we
uitstappen, gaat als een lichtkrant door mijn hoofd: oppassen!
De
eigenaar van Le Chalet de la Fôret ontvangt ons met inachtneming van voldoende
tussenruimte én met de nodige humor. En ja, we zijn de enige gasten want de
anderen die gereserveerd hadden, kunnen de Spaans-Franse grens niet over.
We krijgen de sleutel van
ons chalet dat op loopafstand ligt. Bekend terrein. Nieuw is de ‘catering’. De
bar en het populaire restaurant zijn verplicht gesloten. We kunnen onze
avondmaaltijd samenstellen door uit (op het oog) weckpotten te kiezen van ‘Vrai
& Bon‘.
Om
19.00 uur kunnen we ze ophalen en tot die tijd gaan we - na het wassen van de
handen - op het terrasje in de zon zitten frotten op onze mobielekes. Een reeks
appjes wacht in gelid op antwoord.
Ik
zet nog even de auto waarin nog een deel van de bagage staat, in de buurt van
ons tijdelijke adres. Onnodig, vindt de hoteleigenaar, de politie
patrouilleert. Ik was even de avondklok vergeten.
Het
is een eeuw geleden dat we uit weckpotten aten. De warme porties paté van konijn,
tahin, gekonfijte eend, gemengde groenten, chocolademousse en abrikozen op rum smaken
verrukkelijk. De fles huiswijn wordt tot de laatste druppel uitgewrongen. Het
lijkt bijna zondig om in deze tijd vol dreiging en dood zo te genieten. Dat moet welhaast een klassieke combinatie zijn.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten