Dagboek Nieuw-Zeeland (9); beestenboel aan zee

26/01

We beginnen de dag met een warme zit in de ruime jacuzzi. Dit bad staat op het terras voor de slaapkamer van onze cottage ‘Bellbird’. Het regent; een licht afdak houdt ons droog. 

Uiteraard proberen we wat we in dit voor ons nieuwe land zien, te beschrijven. Hiervoor gebruiken we bekende kaders, zoals: ‘Dit is net Schotland, op een warme dag dan’, ‘Hé, rijden we door de Ardennen?’, ‘Een cowboystadje in de VS’, ‘Als je naar buiten kijkt zou het zo de weg Gestel-Schijndel kunnen zijn’, ‘Dit is zo super-Engels’. En nog legio van dit soort zaken. Ik vraag me af of en in hoeverre dit zoeken naar bekendheid (of is het vertrouwdheid?) het objectief waarnemen van Nieuw-Zeeland aan een leiband legt. Bovendien zouden we al een beeld kunnen hebben van dit land: door foto’s van anderen of via de serie ‘Lord of the Rings’. ‘Geframed’, heet dat zo mooi. Die ‘inkadering’ kan heel sterk zijn. Toen ik 23 jaar terug voor het eerst op Times Square in New-York stond, dacht ik: ‘Ja, dit is het precies’. De vraag is wat je doet met de info die niet in een bestaand kader past: negeren of onderzoeken? Coen Simon zegt: ‘Een reis naar buiten is een reis naar binnen’. Da’s sinds ik dit wat jaren terug las, mijn devies geworden. Of eigenlijk ‘aansporing’. Om (in nieuwe situaties, waaronder reizen) te achterhalen of dat wat je ziet ook is wat je denkt te zien. Tegelijkertijd ligt veilig of gemakzuchtig ‘invullen’ op de loer.

We zullen wat dagen in de buurt van Dunedin verblijven. We oefenen steeds op de uitspraak: doe-níé-den. Uit de beschrijving blijkt dat om religieuze redenen uit hun land vertrokken Schotten, de stad stichtten rond 1850. De eerste naam was New-Edinburgh; later werd het Dunedin, gebaseerd op het Keltische naam Dun Eidann voor Edinburgh. Het centrum telt een aantal gebouwen die zo in de Schotse stad zouden kunnen staan. De eerste kolonisten bouwden dus verder op de kennis waarmee ze binnenkwamen. Vanuit hun ideeënwereld traden ze ook de bevolking die er al zat, de Maori’s, tegemoet. Pas sinds een jaar of 20 is er sprake van een vorm van ‘Wiedergutmachung’.

De zon staat hier om 12.00 uur in het noorden. Tegelijkertijd is het westerse beeld tot nog toe dominant in wat we in en van NZ zien. Een verleidelijke omstandigheid om onze waarnemingen vanuit dit bekende perspectief te duiden. De Angelsaksische en onze ‘Nederlandse’ verhalen sluiten bij elkaar aan. Nou ja, de afstanden worden hier al in kilometers aangegeven; nu nog overgaan op rechts rijden.

Op aanraden van gastheer Vic laten we ons op zaterdagmiddag om 15.50 uur ophalen door een busje van de organisatie Elm Wildlifetours. Hiermee rijden we naar het uiterste puntje van het Otago Peninsula. We komen door het gehucht Ōtākou., waaraan deze streek zijn naam ontleent.

Eerste stop bij het Royal Albatross Centre. Vic is hier jaren vrijwilliger geweest. Hij vertelde dat dankzij de gezamenlijke inspanningen van overheid en burgers de bedreigde kolonie - de enige van op het vasteland broedende albatrossen - weer groeit.

Gids Donna neem haar negen gasten verder mee richting Cape Saunders. Ook de volgende diersoorten die wij gaan zien, staan onder druk. Voorbij de vogelrijke baai Papanui komen we op privéterrein; dit schapenrijke deel is alleen onder begeleiding toegankelijk. Even later zien we heel wat zeehonden op de rotsen; deze soort is lang bejaagd voor hun huid: ‘pelszeehond’. Tien minuten later komen we bij een afgelegen strand: Papanui Beach. Hier wordt een beschermingsprogramma uitgevoerd door Elm Wildlifetours. Met goedvinden van de landeigenaren (schapenboeren) wordt met herbeplanting de oude natuurstaat voor de ontbossing en de komst van het grasland enigszins nagebootst. Zo kunnen geeloogpinguïns weer op de heuvel in de bosjes nestelen en de zeeleeuwen in de duinen liggen. Parallel aan ons paadje komt zo’n pinguïn voorbij’gesjokt’.

Op het strand bespieden we vanuit een vogelhut nog een rijtje van deze soort wanneer de exemplaren uit het water komen. Het zicht op de zeeleeuwen is grandioos. Even later laten deze kolossen ons dichtbij komen. Een magnifieke namiddag. Om 21.00 uur zijn we weer hij de cottage.