
Onderweg over het kustpad richting Las Galletas, vallen de eerste druppels en op de Montaña Amarilla staat een stevige wind. Maar de temperatuur is heerlijk en vlak voor de bushalte aan de Costa del Silencio vraagt een zwik tetterende papegaaitjes op deze grijze namiddag om ieders aandacht. Eenmaal in Los Cristianos regent het echt. ‘Deportivo’ heeft het bier weer lekker koud staan.
’s Avonds vind ik een briefje onder de deur door geschoven. De huismeester geeft een weersalarm door. Hij adviseert om al wat kan wegvliegen bij een windkracht van 170 km per uur maar van het balkon te halen. Dat doe ik braaf en als ik op maandagmorgen ontwaak, staat Los Cristianos nog overeind. Het spul kan weer naar buiten en ikzelf ook. In zwembroek lees ik een sms’je uit Nederland dat me vast voorbereidt op de kou die ik daar dinsdag zal aantreffen.
Om 11.00 uur zet ik gehaast de spullen opnieuw binnen. Ook hier komt het slechte weer uit het westen. Water loopt onder de gesloten schuifpui naar binnen en ik laat het rolluik naar beneden. Onweer, bliksem, storm en felle regen. Kortom: noodweer dat een halfuur aanhoudt. Dat kan op de ‘Gelukzalige Eilanden’ dus ook. Misschien helpt dit om de stap naar het klimaat thuis wat te verkleinen. Hoewel: als ik later bij de boulevard de schade ga opnemen, blijkt het onveranderd 21°C. Ik denk dat ik maar al te vaak naar die vanzelfsprekende en aangename warmte zal terugverlangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten