Kustpad Zuid (1); El Porís

Je zou Tenerife over het Kustpad kunnen rondwandelen. ‘Zou’, omdat dat veel tijd en stevig wat logistiek geregel vraagt. Waarbij komt dat hét pad niet bestaat, althans niet in een als zodanig geregistreerde vorm. In Groot-Brittannië, waar ‘the coastal path’ een instituut is en er overal aanwijzingen, tourniquets of overstaptrapjes staan, werden we eens ‘ingelopen’ door een jongere vrouw. Zij liep het pad langs de kust van Engeland en Wales. Aan de grens met Schotland ging het langs de Hadrian Wall. Ze deed het om aandacht te vragen voor een goed doel. Ze had sponsoren, media-aandacht en een echtgenoot die haar ‘s avonds bij elke finish opwachtte met een ploeg van de plaatselijke omroep en de camper. Het warm eten stond dan al klaar. Zij liep, hij regelde. Ideaal. Nou ja, die tocht langs heel Tenerife is nou ook weer geen hyperventilerende droom of een kwellende passie.

Het afgelopen decennium hebben we op dat eiland uren en uren gewandeld. Het is er bergachtig waardoor het woord ‘rondgesjouwd’ zeker op zijn plaats is. De ene keer in het binnenland en de andere ergens langs de Atlantische Oceaan. Zo ook afgelopen maanden, dit keer in het zuiden, waarbij ‘en route’ bij het water de ooit geopperde ‘rondgang’ een enkele keer ter sprake kwam. 

Onlangs hebben we het traject El Porís - El Médano toegevoegd aan de tot dan toe gemaakte afstand. In totaal 30 kilometer, een hoeveelheid die je over de Brabantse hei in een ruk ‘wegloopt’ binnen zes uur. Wij noteerden op 24 februari in totaal negen uur, inclusief de pauzes, het rondkijken en gefotografeer, plus bij tijden het gezoek, ondanks de aanwezige route op de iPad. Vooraf legt mijn vrouw het pad nauwgezet vast met behulp van het programma Maps.me. Onder het lopen geeft een pijltje via ‘een satelliet’ op de kaart aan waar je je bevindt. Op veel plaatsen is het kiezen uit de aanwezige ‘paadjes’. Sommige lopen af en houden op bij de vloedlijn. Weer andere stoppen boven een kloof. Het zeer geaccidenteerde terrein maakt ‘een vooruitziende blik’ moeilijk. Trial and error dus, op zo’n ogenblik. Ondanks de geavanceerde kaart.

Hoe dan ook, genoemde afstand is in een dag te doen. Voorafgaande aan wat we op die zaterdag in februari ‘ter afronding’ overbrugden, hadden we al enig verkenningswerk achter de rug. Drie keer eerder namen we de bus om onderweg ergens uit te stappen en te voet terug te gaan. ‘In stukken’ kan dus ook. In de beschrijving die in een aantal blogs hierna volgt, zal de tekst hiernaar verwijzen.

El Porís, daar beginnen we dus. Een pad dat bij de bushalte van lijn 111 boven aan de autoweg begint, leidt al snel naar beneden. De TF-1 en het autogeruis verdwijnen meteen. 

Vijf jaar terug waren we hier om vrienden te bezoeken die er tijdelijk neergestreken waren. Sindsdien lijkt er weinig veranderd: de rust regeert op deze zaterdagmorgen. Er staat uitzonderlijk weinig wind, de hemel is blauw en de temperatuur 20°C. Wie hier als toerist komt, moet zichzelf goed kunnen vermaken. Degene die een boek wil schrijven, vindt hier tijd. Voor het naslaan van gegevens bezit niet elke te huren ruimte wifi. Zelfs het fantastisch ogende (in een grot geconstrueerd) ruime onderkomen La Cueva aan de Avenida Marítima 11 moet het zonder die faciliteit stellen. Een auto is ook wel handig.

Vanaf genoemde Avenida annex mini-boulevard gaan we om 09.30 uur richting vuurtoren. Al snel laten we de bebouwing achter ons en even later dalen we over de rotsen af naar een verborgen strandje. Een bord verwijst naar een ‘geheime surfschool’.

Achter dit toch niet zo geheime strandje dat gewoon Playa Grande blijkt te heten, ligt tussen een worp huizen de Ermita de Nuestra Señora de las Mercedes. In de blikkerende ochtendzon steekt het witte gebedshuis af tegen het bergmassief in de verte waarbij de besneeuwde top van El Teide een opvallend deel vormt van het decor.

(wordt vervolgd