Als we de levendige lokale
drukte rond de visrestaurants achter ons gelaten hebben, eten we onze
meegenomen lunch op in een klein parkje vlak bij zee. Tajao is het eerste
dorpje van een rijtje van vier. Hierna volgen Las Arenas, La Caleta en Las
Maretas. Je moet autochtoon zijn om de exacte plaats van elke grens die hier
tussen de dorpjes ligt precies aan te kunnen geven. Toen we hier op 4 februari
passeerden, raakten we op een balkonpleintje in gesprek met een gepensioneerde
politieman; ‘de la polocía nacional señor’. Hij was vlakbij meer bergopwaarts
geboren, had in de hoofdstad gewerkt en bracht nu graag hier zijn tijd door.
Hij wees de grenzen aan. Hij kende ze, zoals ik vroeger precies wist waar in
Den Bosch de ene parochie ophield en de volgende begon. Ondanks zijn boeiende
verhaal, bleven en blijven ook nu op de 24ste februari Las Arenas en
La Caleta voor mij een samenklonterend geheel.
Zonder uitzondering
getuigen alle oorspronkelijke woonhuizen van een - laten we zeggen – praktische
aanpak. Tierlantijnen ontbreken, niks romantische doorkijkjes. Gewoon: wonen en
werken. Een luxer nieuwbouwwijkje in ‘hoog Tajao’ is van recente datum en de
architectuur plus enkele ‘for sale’-borden maken duidelijk dat de bewoners
voornamelijk in Noord-Europa gerekruteerd zijn.
De huizen staan in een
stenen omgeving. Op sommige plaatsen zijn er enorme happen uit de lichte en
totaal kale rots gehakt om plaats te maken voor woningen.Strandjes met zand
zijn een zeldzaamheid. Met name van Las Maretas gaat - in elk geval in dit
seizoen - een aangename rust uit. Een plek om in retraite te gaan.
Met dat zelfstandig
naamwoord kwalificeer ik met enige regelmaat ons verblijf hier: je voor enige
tijd terugtrekken. Waarbij de connotatie van de retraite zoals ik die uit mijn
katholieke jeugd ken, ‘m zit in de verdieping. Ik las laatst dan Martin
Heidegger toen hij wat ouder was, zich in zijn denken liet inspireren door zijn
wandelingen in het Zwarte Woud. Hij ontwikkelde er de gedachte van de ‘gelatenheid’.
Nou klinkt dat als ‘moedeloos berusten’, iets wat hij niet beoogde. Het ging
hem om een ontvankelijke opstelling voor de diepere zin achter de dingen die -
om het populair te zeggen - op ons pad komen. Nou, die diepere zin ligt voor
mij dichtbij: want wat bij mij onderweg tot (bijna kinderlijke) verwondering en
verbazing leidt, belichaamt de zin. In die betekenis is mijn wandellust een
zingevende activiteit, waarbij ik tevoren niet weet of en in welke mate die
zingeving kan optreden. De natuur op Tenerife is een prikkelende omgeving. Overigens
kan de Siamese tweeling verwondering&verbazing ook optreden bij het lezen
van een boek. Of het zien van een kunstwerk. Hardop of in een monologue interieur
wil ik vervolgens verwoorden wat tot het optreden van dit duo leidt. En om
welke reden. Zo krijg je je dag wel vol!
Op 23 december - twee
maanden terug dus - waren we voor het eerst in Las Maretas. We daalden toen af
richting zee vanaf bushalte Chimiche. Het eerste deel van dat traject leidde
ons langs met jute overtrokken bananenplantages en over groene terrassen waarop
mannen en vrouwen aan het werk waren. Toen volgde de verlaten en weerbarstige stenen
wereld die Las Maretas omsluit. We kwamen uit op een punt aan de westzijde van Las Maretas.
Als we daar opnieuw
aanbelanden, kunnen we twee kanten op. Het pad rechtdoor zal eerst lopen langs een prachtig stuk kust waar de kleine baaien gevuld zijn met prachtig geslepen reusachtige kiezelstenen om uiteindelijk
uit te komen bij de nieuwe en niet onomstreden haven van Granadilla de Abona. Een industrieel
en zonder meer saaie stuk tot het pad omhooggaat over de schitterende Montaña Pelada,
de Kale Berg. Na een stevige klim, ligt El Médano bij wijze van spreken aan je
voeten.
De tweede mogelijkheid is om op dit punt omhoog te gaan, richting de TF-2. Onder die snelweg ligt een aantal tunnels, alleen al voor de snelle afvoer van het
regenwater dat hier - als het dan ook valt - met bakken naar beneden komt. Via
zo’n doorgang kom je op het pad aan de andere kant van de weg, dat uiteindelijk
ook naar El Médano voert.
Gelet op de voortschrijdende
tijd, kiezen we nu voor de eerste mogelijkheid, waarbij we dit keer niet over de
Kale Berg, maar er omheen zullen trekken. Dus eerst de haven, dan een eco-hoek
met 25 duurzame energiezuinige vakantiehuisjes in een park met windmolens en
zonnepanelen (met vlakbij een verborgen zandstrandje) en vervolgens de berg met daarachter het
oostelijke begin van El Médano. Als we 'thuis' komen, is het 18.30 uur en waren we negen uur onderweg.
Het alternatief, het pad
noordelijk van de TF-1, liepen we op 13 februari. De beschrijving daarvan komt
aan bod in de afrondende vijfde bijdrage van Kustpad Zuid.
(wordt dus vervolgd)
PS
Op zondag 25 februari trekt een storm over Tenerife. Er valt een massa regen die zijn sporen trekt in het landschap. Tenerife Sur wordt een aantal uren gesloten voor het vliegverkeer. De straten van het laag gelegen El Médano lopen vol met water dat van de heuvels stroomt. Daar waar de barranco uitkomt op het strand van de kite surfers, zal in de kloof nog dagen een diepe sloot aangeven dat het erg nat was.
PS
Op zondag 25 februari trekt een storm over Tenerife. Er valt een massa regen die zijn sporen trekt in het landschap. Tenerife Sur wordt een aantal uren gesloten voor het vliegverkeer. De straten van het laag gelegen El Médano lopen vol met water dat van de heuvels stroomt. Daar waar de barranco uitkomt op het strand van de kite surfers, zal in de kloof nog dagen een diepe sloot aangeven dat het erg nat was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten