Dwars door Spanje (slot); Manresa

Onze autotocht van drie weken door Spanje zit er bijna op. Morgen 6 juli 2018 zullen we de grens met Frankrijk passeren om in het zicht van de Pyreneeën nog een kleine week te relaxen bij familie alvorens naar Den Bosch door te reizen. 

In de ochtend van 5 juli rijden we van Lleida/Lérida naar Manresa. Niet echt ver. Het landschap verandert van vlak naar vriendelijk heuvelend. Van graan en fruit naar graan en wijn.

Het navigatiesysteem voert ons naar een ´polígono´, een industrieterrein. Daar blijkt in een gebied met kantoren en werkplaatsen achter een Suzukigarage een weggetje verborgen dat naar Turó de la Torre leidt, een groot oud huis dat een hostal en een restaurant herbergt. De ontvangst om 12.00 uur is uiterst amicaal en al snel zitten we op een balkonterras achter een glas witte wijn met de gastheer te kletsen. Het uitzicht op de Montserrat is grandioos. De kamer is pas om 13.30 uur beschikbaar en we besluiten tot een wandeling rond een meer wat verderop. Vandaar is het zicht op de gekartelde vorm van de Montserrat nog indrukwekkender.

Bij terugkomst om 14.30 uur is het tijd voor het middagmaal: menú del día. De gastheer vertaalt de kaart die in het Catalaans is opgesteld. Als entree wordt het ‘ajoblanco’, dat omschreven wordt als typisch Catalaans en ‘lijkt op gazpacho met amandelsmaak’. Lekker. Daarna voor de een enkele tranches kort gegrilde tonijn en voor de ander kip uit de oven met veldkruiden. Over de toetjes valt niet heen te kijken. Dit alles - na een cava van het huis - met water en wijn. 

De afstand naar onze kamer is een twintigtal stappen: siëstatijd.

Om 18.30 uur rijden we met de auto naar het centrum van Manresa. 30°C. Het stadje zit vol verkeer en het duurt even voor we erdoor zijn om aan de voet van de kathedraal de auto neer te zetten. Vanuit de parkeergarage brengt een lift ons vier etages hoger. Dit verheffende middel is niet gesaboteerd.

Op het hoogste punt van de stad bevindt zich een versterking. De Arabieren zaten hier nog geen 80 jaar, waarna er een kerk opgetrokken werd. De bouw van de huidige kathedraal La Seu begon in 1323, als opvolger van een romaans gebedshuis. 

Aansluitend bezoeken we de historische binnenstad waar druk gevlagd wordt voor een onafhankelijk Catalonië. De voertaal is Catalaans. Het geheel maakt een vriendelijkere, verzorgdere en levendigere indruk dan Lleida. Er is een demonstratie waarvoor kinderen en volwassenen door de straten trekken. Een van de begeleiders die net daarvoor meedanste in een ´ball de bastons´ (´stokkendans´) vertelt me dat het hier gaat om beter onderwijs voor met name kinderen van de veelkleurige school. Ook in dit centrum wonen veel inwijkelingen uit Midden- en Noord-Afrika.

Terug bij Turón de la Torre blijkt het grote overdekte terras van het restaurant stampvol. We gaan binnen zitten en besluiten in overleg met de eigenaar tot het bestellen van een rijke salade en wat bijgerechten. Heel smakelijk. 

Het ontbijt stellen we op 09.30 uur. ‘s Nachts trekken de muggen zich weinig aan van de aangebrachte bescherming.

De volgende morgen gaan we na een uitmuntend ochtendmaal en een hartelijk afscheid van het eigenaarsechtpaar op weg naar het noorden om iets oostelijk van Andorra aan de Franse zijde van de Pyreneeën te geraken. Deze prachtige route deden we vijf jaar terug in omgekeerde volgorde. Na de afslag richting ministaatje schakelen we over van routeplanner. Op maps.me kiezen we voor de kortste verbinding. Langs smalle D-weggetjes (een tegenligger moet als wij echt niet verder naar rechts kunnen, de buitenspiegel inklappen om ons te passeren) komen we over een kiezelpad vol kuilen tegelijkertijd met vier wandelaars Frans Catalonië binnen. Onze prachtige reis ´dwars door Spanje´ zit er nu echt op.