Dagboek VS (10); Prachtige nep

25/03  Dikke Amerikanen: langzamerhand beginnen de slanke exemplaren op te vallen. Tijdens het ontbijt in Nashville zien we tussen de flinke en wel erg flinke hotelgasten twee op normaal gewicht gebleven paren van onze leeftijd. Komen ze hier vandaan?

Een der dames blijkt cola te drinken; waarmee het rechter duo op authentieke bewoners van dit land lijkt. Het andere ranke paar heeft wortels in het Verre Oosten. Van links komt de man op ons toe: 'Hoor ik hier Nederlands praten?' Ze wonen in Zuid-Holland en bezoeken dezelfde steden als wij, alleen in de 18-dagenvariant. Vandaag gaan ze Nashville in, terwijl wij verder rijden naar Gatlinburg.

Door het gezellige gesprek 'verlaat', vertrekken we pas om 10.30 uur. Na al dat vlakke land, komen nu dan de bergen: de Appalachen. Deze keten in het oosten van de VS is zo'n 2.400 km lang. Over de huidige blanke bewoners van dit uitgestrekte gebied (rednecks, hillbillies) bestaan de nodige stigmatiserende verhalen. Het heuvelende gedeelte waarmee wij te maken krijgen, heet Great Smoky Mountains. De naam 'rokende bergen' werd gegeven door de indianen, de toenmalige bewoners.

We richten ons op Knoxville. Eenmaal daar voorbij, komen de bergen in zicht. Vlak voor de afslag naar Gatlinburg rijden we door de Smoky Mountain Opry dat iets weg heeft
van een breed dal. Op deze mooie zaterdag is het 'aanschuiven', van stoplicht naar stoplicht. Links en rechts zien we een kilometers lang mengsel van kermis en de Strip van Las Vegas. Er zijn veel bezoekers; het geheel vormt in onze ogen een verbazingwekkend spektakel. Er zijn veel opmerkelijke gebouwen: allemaal nep en vaak in kakelbonte kleuren. Een enorm huis staat met tuin en al op zijn kop terwijl aan de andere kant van de weg King-Kong achter het Empire State Building tevoorschijn komt. Vermaak op de zaterdagmiddag. Vanuit de auto doet het gezellig aan en als we eenmaal écht omhoog gaan, zijn er de bossen. Plus een snelstromend riviertje.

Langs die beek klimmen we richting Gatlinburg. Een skioord. En tot onze verbazing komen we in de hoofdstraat meteen terecht in een wat bescheidenere versie van de kermis die we eerder passeerden. Volgens ons is Valkenburg hier niks bij is.

Na het inchecken gaan we direct het plaatsje in: bijna alles namaak en regelmatig is er sprake van erg mooie nep. Ik app onze eerste indruk én wat foto’s naar de familie in Californië en krijg meteen als reactie ‘It sounds very typical American kitsch’. De (toch weer vaak omvangrijke) bezoekers hebben het prima naar hun zin in een sfeer die je niet anders dan relaxed kunt noemen. Wij komen ogen tekort bij het zien van dit alles. Om ons te harden, lopen we een aantal giga-snoepwinkels binnen om daar de mega-voorraad te bewonderen.

Het gedeelte waar de skilift staat - het blijkt vandaag de laatste dag van het seizoen - verwijst naar het gebied waar de pistes liggen met borden waarop ‘Ober Gatlinburg’ staat. Vlak daarbij bevindt zich een wit kerkje, waarvan ik zeg; ‘Dit moet toch wel echt zijn’. Waarop mijn vrouw me op een bruidswinkel aan de overzijde wijst. Bij nadere inspectie blijkt het kerkje ‘Sugarland Wedding Chapel’ te heten. De beginzin uit een lied van Elvis komt ineens voorbij. ‘Verdammt nochmal’, ook al nep; ik kom niet meer bij van het lachen.

Minder nep is de dronkenschap van een jonge zwangere vrouw bij de ingang van de skilift. De man die haar tegemoet komt, heeft ook de hoogte. Zelfs in de hotspot van New Orleans, de oude Frans wijk, heb ik dit tafereel niet gezien.

Niet veel verderop ligt een nagebouwde ‘distilleerderij’, die met teksten verwijst naar de clandestiene stokerijen van weleer waar ‘moonshine’ werd geproduceerd. Een uit graan verkregen ‘white whiskey’ of ‘white lightning’. Binnen zijn barkeepers als jongleurs bezig en de gasten laten zich niet onbetuigd. Rechts van de ingang staat een vers bruidspaar een serie genodigden te ontvangen: van kerk tot kroeg.

De bergen die hier het decor vormen zijn niet van bordkarton. Bovendien zijn ze mooi, ook nog ook nog.