Pontificaal op Paaszaterdag

In mijn herinnering (voor wat die waard is, ook al zeg ik in toenemende mate: 'Van vroeger weet ik nog alles'.), is deze foto gemaakt op paaszaterdag 1953, voor de deur aan de Rembrandtstraat 36. Een jaar later zouden we verhuizen naar de Aartshertogenlaan 198, een nieuwe flat met vier slaapkamers, waardoor geen van de meisjes meer op de afgetimmerde zolder hoefde te pitten. Buurman Gevers hield kanaries onder zijn zadeldak; dat was heel wat anders; daar waren ook minder kinderen.

Een kiekje - her favoriete woord van mijn vader voor zo'n plaatje met zijn Kodak - bij de voordeur. Ik kwam nooit door de voordeur: die was voor de bakkers (er kwamen twee verschillende, om en om), melkboer (de St.-Jan), groenteboer (Driek uit Hedel). Wij liepen achterom, via de brandgang. Een geënsceneerde opname dus. 'n bietje pontificaal'.

Met schort. Op de Montessorikleuterschool aan de Nemiusstraat droegen we die beschermende kleding. Belangrijk bij het verven, bijvoorbeeld, want dat was een natte boel waarbij - als je niet oppaste - het blauw of rood zomaar in een straal van het papier op de ezel naar beneden kon roetsjen. Lastig kon zo'n schort ook zijn. Zoals tijdens het poepen, want dan moest je hem goed omhooggefrot vasthouden, anders hing hij achter je billen met alle gevolgen van dien.

Als we zaterdags om 12.00 uur naar huis liepen, hoefde dat ding niet meer naast de sloffenzak aan de haak in de corridor; we hielden hem aan en thuis verdween hij in de wasmand.

Paaszaterdag. Het was beslist lekker weer. Op het moment in de voortuin waren de klokken dus al terug uit Rome, want dat gebeurde - zoals veel - buiten ons gezichtsveld en in dit geval om 12.00 uur en daarmee was de vasten gesprongen. Het zou niet lang meer duren of samen met vriendje Leo die een paar deuren meer naar links woonde, zou ik, op de stoeprand gezeten, ieder met zijn vastentrommeltje op schoot, het deksel van die kleine schatkamer openmaken om vóór het middageten ('warm eten') wat snoepjes te proberen. Die verlekkerde activiteit zal beslist voorafgegaan zijn door de opmerking van moeder: 'Bederft oewen eetlust nie, jonge'. Ik hoor het ‘r nog zeggen.