Op
zolder ligt mijn herbarium. Gemaakt in 1966-1967. Geen flauw idee of docenten
biologie hun leerlingen in 2017 nog tot zoiets opdracht geven. Of langs een
andere weg kennis bijbrengen van de alledaagse flora. Is het van belang om te
weten wat er vandaag in de berm bloeit?
Sommige
planten waren (toen al) niet alledaags. Het gestippeld zonneroosje,
bijvoorbeeld. Dat was zzz: zéér zeldzaam. Ik zou het nu niet meer in mijn hoofd
halen dit gelige ding te plukken. Net zo min als de gevlekte orchis (hoewel die
sinds 1 januari jl. niet langer wettelijk beschermd is) of de blauwzwarte
rapunzel. Daarvan maak ik een foto voor op Facebook. Misschien dat iemand zegt:
'Verhip, de blauwe guichelheil!'
Vanmorgen
wandelde ik in de buurt van de Kruisstraat, een voor planten interessant
gebied. Een buurtschap op de rand van Maasklei en Brabants dekzand, twee
verschillende werelden. Net zo verschillend, dacht ik, als afgelopen Pasen en het
feest in de tijd dat ik tussen oude kranten egelboterbloem en rolklaver
droogde. Inmiddels vier ik Pasen niet meer. Ook niet met een brunch, die
volgens NU.nl op deze christelijke feestdag ingeburgerd is. Uiteraard ken ik
het lijdensverhaal, want de school hield meer in dan wilde bloemen plukken. En
daarnaast was er een katholiek thuis in een katholieke stad.
Die
wereld is veranderd en ik ben ook anders over dingen gaan denken.
'Waarschijnlijk kan religie mensen het snelt mobiliseren’, zegt Souleymane
Bachir Diagne, hoogleraar filosofie aan Columbia University. ‘Religie raakt de
mensen, maar daardoor kan die ook snel aanleiding geven tot geweld’. In de
schaduw daarvan stelt de PVV vragen over Pasen Light'. Want ook deze in
religieus afgeroomde tweedaagse versie van Christus lijden, dood en opstanding
hoort tot onze cultuur.
Tegelijkertijd
stelt noch Wilders, noch n’importe welke politicus dan ook vragen over
'The Passion'. Dat fenomeen is van oorsprong niet hier uitgevonden, net zo min
als de hamburger, bbq, Valentijn en Halloween. Ik ben blij dat die trektocht -
dit jaar in Leeuwarden - niet 'De Passie' is genoemd door de organiserende partijen KRO/NCRV en EO: naar inhoud en vormgeving is de overeenkomst met het oorspronkelijke
lijdensverhaal flinterdun. En daarmee is deze versie 2.0 nauwelijks te
verdedigen als verschijnsel dat een gewaardeerd cultureel verschijnsel voorzet,
in leven houdt, beschermt. Kitsch tot de n-de macht. 'Tussen kitsch en nep'.
De
discussie over het begrip 'cultuur' is gemarginaliseerd tot 'Blut und Boden',
om die beladen formulering te gebruiken. ‘Hoort niet in Nederland thuis’. Wie
zich druk maakt over de relatie cultuur en kwaliteit is een softie. Blij was ik
afgelopen lang weekend met twee publicaties die mij sterkten in mijn opvatting dat
over smaak en kwaliteit wel degelijk gediscussieerd mag, dan wel moet worden.
Populair is dat niet ('Ja, dat is jóuw mening'.). Om te beginnen was er in de
NRC zaterdag een illustratie van Siegfried Woldhek, waaronder hij in een korte
tekst aangaf 'dat het moeilijk is iets te bedenken wat meer nep is dan The
Passion'. En maandag las ik een opmerking van filosoof Coen Simon in zijn
nieuwste boek 'Oordeel zelf'. Op pag. 58 noemt hij 'het muzikale
Bijbelevenement' op Witte Donderdag 'het failliet van het geloof'.
The
Passion, en ik zeg het met de nodige passie, is meer nog dan het bankroet van
het geloof. Het is het failliet van het geloof in kwaliteit. Is het van belang
te weten welke haan in het grasveld voor de christelijke omroepgebouwen drie
keer heeft staan kraaien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten