Dagboek VS (9); '... too cold'

24/03  De afgelopen week werd het elke dag wat warmer, met als hoogste temperatuur gisteren 28°C. Vandaag is het bewolkt als we van Memphis richting Nashville vertrekken. De grijsheid houdt aan onderweg. Wat wel verandert, is het landschap: het prille groen van gister wordt 'zeer pril' en in de buurt van Nashville verschijnen lage rotsformaties en wordt het terrein geaccidenteerd. Als we de brede meanderende Cumberland River passeren, zien we aan de rechterzijde downtown Nashville. Ons hotel ligt buiten het centrum en wel in Music Valley, een conglomeraat waarin een groot aantal shows aangeboden wordt.

Nashville staat bekend als het hart van de country & westernmuziek. Onze eigen Ilse de Lange schijnt er kind aan huis te zijn en een paar jaar terug waren Nick, Simon en Kees er voor een tv-programma. Wat me verbaast, is dat de stad hier vooral te boek staat als Wall Street van het Zuiden. En als centrum waarin een groot aantal bijbels gedrukt wordt. Misschien niet zo gek, want de streek waarin onze route loopt, maakt deel uit van de 'bible belt'. Als ik wat verder lees, wordt de stad 'het protestantse Vaticaan' genoemd met zijn 700 kerken, scholen, universiteiten en (centrale) organisaties op religieuze grondslag. Opmerkelijk: ik zal mijn beeld bijstellen.

Een geïmporteerde Amerikaan zei me: 'Je bent nu in Trumpland'. Ik kan het me inmiddels voorstellen door wat we onderweg aan mensen en reclame-uitingen tegenkomen. Ik snap nu waarom de huidige president op zowel de hem van overheidswege aangereikte bijbel als op het exemplaar uit zijn jeugd de eed wilde afleggen. Opportunist. Een positief geluid is dat deze conservatieve president vandaag ter elfder uren de stemming over het tenietdoen van de sociale Obamacare heeft afgeblazen. Zijn woordvoerder zei: 'Grote dingen doen, is niet eenvoudig'. Ja ja, zo ken ik er meer. Mijn vader zou op die voorlichter gereageerd hebben met: 'Maar God hoort ze brommen'. Kijken hoe het verder gaat met Mister Twitter.

Het hotel wordt verbouwd. Kennelijk is in onze kamer al wat schilderwerk verricht. De schoonmaak is met de Franse slag gedaan en het is binnen net een ijskelder: Amerikaanse hotels hebben één ding gemeen: ratelende ijsblokjesautomaten en een airco die op Eskimo’s is afgesteld. Het tweede apparaat krijgen we na een poosje (met alle truien aan) op de verwarmingsstand. Ik denk aan Ilse de Lange en een zin uit het nummer 'That Part' dat op de CD 'The Common Linnets II' staat: 'And this room's too cold, And the clock's too slow'.

Vervolgens blijkt de muur met de rechterburen - een groepje dames tijdens een weekendje weg - ook nog eens van bordkarton. Dit is een trendbreuk: voorgaande onderkomens waren van een andere klasse. De grote afstand tot het centrum ontneemt ons de zin om naar het hart van de stad te rijden. Omdat er - na een verkenningstocht - in deze omgeving even niks anders mogelijk lijkt, gaan we wat eten bij de McDonald's aan de overkant; ook een trendbreuk. Het personeel - latino's - spreekt Amerikaans-Engels met een wel erg vet zuidelijk accent. Als we voor de zoveelste keer moeten vragen om de zin nog eens te herhalen, schakelt mijn vrouw over op Spaans. Zo, nu kunnen we elkaar tenminste zonder irritatie verstaan en krijgen we de kipnuggets, friet en groente die we willen hebben. Er zijn boeiendere plekken om te eten.

Weer in de hotelkamer blijkt de Gideon-bijbel in ons nachtkastje een lokaal gedrukte uitgave. Gewoon vroeg pitten en morgen rap op weg richting de Smoky Mountains.