Dagboek VS (3); Mannen met baarden

18/03  Uitchecken om 09.15 uur en op weg naar Tallahassee. Tijdens het eerste deel van de route schieten we vanwege de drukte weinig op. Na eindeloos gefileer uiteindelijk om 12.00 uur de weg af voor een pauze. We kopen sandwiches en wat te drinken; bij de kassa vernemen we dat de drukte te maken heeft met twee grote evenementen en met het einde van de voorjaarsvakantie. Terwijl we in een zitje lunchen, voel ik me een figurant in een aflevering van National Geografic: mannen van rond de 50 (plus één vrouw) praten in een geheimtaal over oude jeeps en pick-ups, het jagen op reserve-onderdelen, pk’s en meer van dit soort pionierszaken.

Als we weer verder rijden (in de gehuurde moderne personenauto), blijkt de drukte opgelost. Nu lekker op de cruisecontrol richting Tallahassee waar we om 15.00 uur arriveren. Onderweg is het landschap overgegaan van vlak met vooral dennen in licht glooiend met vooral loofbomen. Onverminderd talrijk in onze ogen zijn de donkere roofvogels die boven de weg cirkelen.

Rustige stukken worden afgewisseld door afslagen waaraan - zo te zien - nieuwe commerciële trefpunten staan. Reclameborden bereiden de reizigers voor op de komst van dag en nacht geopende wafelrestaurants of supermarkten voor de sportman. Andere borden prijzen vasectomie aan of het vertrek van Obama (in 2012!). Abortus wordt niet aangemoedigd ('Al na 18 dagen klopt mijn hartje'). 

In Tallahassee is het lekker warm; een graad of 25°C. Ik laat mijn sim-kaart door een tijdelijk exemplaar vervangen dat me in heel de VS bereik geeft. In de mall waar AT&T zit, koop ik ook een korte broek: voorjaarskorting. De beveiligers die we zien, lijken met hun verkennershoeden verdacht veel op lieden die ik vroeger in series over de Canadese bereden politie tegenkwam: 'de mountie'. Hun paarden staan bij de deur.

In het hotel bel ik mijn nichtje dat in San Diego woont om bij te kletsen. Die AT&T-kaart zit er tenslotte niet voor niks. Overigens zal ik de periode daarna op dat tijdelijke nummer steeds bijzonder enthousiaste lieden te horen krijgen die me superenthousiast willen laten weten dat ze een supergeweldige aanbieding voor me hebben.

Ook na de ontbijtobservatie van gisterenmorgen blijven we zonder veel moeite onderweg alle klassieke beelden en/of vooroordelen bevestigd zien die bij ons bestaan over Amerika en de Amerikanen. Als gezegd: dikte. In alle leeftijden en rassen zien we veel te zware exemplaren. Navenant worden er ook grote hoeveelheden voedsel, snoep en frisdrank naar binnen gewerkt. Het aantal plekken waar dit aangeboden wordt, lijkt onbeperkt. We moeten als reizigers tot nu toe moeite doen om aan ons quantum groente en fruit te komen. Dus slaan we ook in Tallahassee in een supermarkt het een en ander in voor tussendoor.

Mannen met baarden. Ze spelen een hoofdrol in hierboven genoemde docu's op National Geografic. Vaak flink uit de kluiten gewassen blanke kerels die in Alaska goud zoeken, ergens op zee joekels van tonijnen vangen of in een schuur klassieke motoren verzamelen. Mannen met baarden: ik tel er vanavond drie terwijl we in een restaurantje kip en salade eten. Dertig jaar lijken ze. Jan, Piet, Joris; alleen Corneel moet nog komen. Flinke mannen, met dito vrouwen, en kinderen die alles in zich hebben om al op korte termijn elke schrielheid weg te gaan lachen. 

Bevestigd zien we ook de tijdens andere verblijven in dit land ontmoete vriendelijkheid/voorkomendheid. En het gemak om tot een praatje te komen, het vermogen om keurig je beurt af te wachten. Na een paar dagen al rolt het met gemak - ook bij de vluchtigste ontmoeting - uit onze monden: 'How are y’all doing? Fine, and you? ‘I'm doing great'. Alles bijeen: een studie waard. Morgenvroeg het centrum van Tallahassee bestuderen.