Dagboek VS (11); 'Million dollar view'

26/03  Vannacht heeft het geregend. De zon komt door als we beginnen aan de langste rit van deze raodtrip: het traject van Gatlinburg Tennessee naar Charleston Zuid-Carolina. De Smoky Mountains doen hun naam alle eer aan: ze roken doordat de wolken over de toppen scheren. 

Het eerste deel van de route gaat al snel slingerend omhoog, op weg naar de highway. Bos, beek, spaarzame bebouwing. Tussen de bijna-haarspeldbochten missen een vage afslag naar links en komen uiteindelijk via een halfverharde weg weer op het 'rechte pad'. Bij de entree van Noord-Carolina vallen er buien; fikse, bij tijden; er wordt voorzichtig gereden. Mist komt opzetten, om snel weer op te trekken. Bij Zuid-Carolina wordt de lucht blauw en in de buurt van Charleston is het subtropische karakter dat er tot New Orleans was, weer helemaal aanwezig. De bomen staan in blad, we zien opnieuw de baarden van Spaans mos en langs de weg staan weer palmbomen.

Wat tot nu toe elke dag een rode draad vormt, is de diversiteit aan kerken die we passeren. In de (echte) steden zijn ze van steen en kennen ze torens die zonder meer geïnspireerd lijken door de Normandische voorbeelden waarmee Engeland vol staat. De meeste andere gebedshuizen zijn van hout, kennen een uiteenlopende architectuur en dragen een variatie aan namen. Regelmatig staat erbij dat het om tempels van Baptisten of Methodisten gaat. We zien dagelijks ook borden langs de weg met religiegebonden teksten. Als eerder gezegd: we bevinden ons in de Bible Belt.

We bereiken de buitenwijken van Charleston. We passeren de nodige bruggen. Opnieuw wordt in brede waterlopen gegrossierd. Het hotel staat in de delta die gevormd wordt door de Wando, Cooper, Ashley en Stono River. Het hoge gebouw heeft iets weg van de geribbelde vorm waarin vroeger een busbrood gebakken werd (bestaat dat nog?). Het verbaast me dat er een bouwvergunning afgegeven is voor deze plek, precies tussen twee bruggen. Wellicht gelden hier andere regels. Hoe dan ook, vanuit onze kamer op de 12de verdieping hebben we een fantastisch uitzicht op de Ashley River en downtown Charleston aan de overkant van het water.

Als de koffers op de kamer staan, wil ik de brug waarover we zojuist reden, te voet oversteken. Van boven is een voetpad te zien. Als ik voor de inrit sta, zie ik een bord met 'verboden toegang'. Ik loop terug en vraag aan de chauffeur van de hotelshuttle of dat verbod ook voor voetgangers geldt. Niet dus, en hij ziet wel eens mensen lopen op het smalle trottoir. Tot twee keer toe adviseert hij me met klem het niet te doen: 'For your own safety'. Hij zal het niet voor niks zeggen, denk ik. Dan maar morgen met de wagen. Of de shuttle.

Charleston is wereldwijd bekend vanwege de swingende dans die zowat een eeuw geleden beroemd werd. Mijn kennis van de stad waarop ik nu uitkijk, reikt niet verder dan dit feit. In het fort Sumter - midden in de baai - begon de Amerikaanse Burgeroorlog, staat in de snel erbij gehaalde informatie van de reisorganisatie. En terwijl ik dit (gezeten voor het panoramaraam van de hotelkamer) schrijf, wordt in de Ashley River de werking van de vloed zichtbaar.

Met de lift van de twaalfde naar de veertiende verdieping is een peulenschil: het tussenliggende getal hebben ze gewoon overgeslagen. Niet gedacht dat dit nog zou bestaan. Voor de zekerheid heb ik een paar uur geleden een tafel gereserveerd in het hoog gelegen restaurant. Mister Harry B., heb ik laten noteren. Uit ervaring weten we dat mijn achternaam hier in de administratie moeilijk terug te vinden is. Meestal staan we onder de V; soms onder de B. Tijdens deze tocht zijn we ons in elk volgende hotel als ‘Henricus’ gaan melden. Werkt prima; zo gevonden.

Na enig overleg met de bediening (de ‘catch of the day’ is op) bestellen we gegrilde zalm. En die blijkt volgens de regels der kunst bereid te zijn. Terwijl we met smaak zitten te eten, verliezen we ons in het uitzicht. De duisternis is gevallen en buiten strijden de lichtjes van de stad om voorrang. Ik app mijn nichtje in San Diego bij wie we in 1999 - vanwege haar uitzicht daar - deze term voor het eerst hoorden: ‘We’ve got our own million dollar view’.