30/03 Laatste dag van deze trip. We ontbijten bij La Fuente, een
bakkerij-restaurant aan de overkant van de snelweg. We waren er eerder, de dag
na aankomst 14 dagen geleden. Het wordt geleid door jonge mensen uit Venezuela
en Colombia; de voertaal is Spaans. Gisteren luisterden we onderweg naar de
Spaanstalige zender van Orlando: totaal andere muziek dan op de Engelstalige, onderbroken door
dezelfde reclame. D.w.z. dezelfde producten en diensten, met voordeel,
besparing en cash in het handje, op dezelfde zeer opgewonden manier aangeprezen,
weliswaar in het Spaans.
Daarna pakken we de laatste dingetjes in de koffers, zetten de bagage in de
auto, checken om 11.00 uur uit en wachten tot we digitaal kunnen inchecken voor
de vlucht. Dat kan pas na 14.15 uur. Het hotel heeft een flink eigen park, waar we
aan het water de rest van de ochtend doorbrengen. In de schaduw: de zon brandt
en de temperatuur loopt snel op richting 32°C.
Het is aangenaam toeven onder een exemplaar van de 'live oak' (quercus
virginiana), de eik (met Spaans mos) die volgens de info van het bezoekerscentrum
dat we gisteren bezochten, het symbool is voor 'the Old South'. We snappen
waarom in de loop van de jaren zoveel gepensioneerden uit de koudere staten
hier zijn gaan wonen. Op 17 maart bezochten we Vista del Lago, een park aan de
overzijde van dit hotel, waar in een bewaakte omgeving een grote concentratie
senioren woont. Hopelijk weten de bewoners zich in zo'n omgeving zinvol bezig
te houden. Ik realiseer me dat het zoeken naar de zinvolheid van het bestaan
niet iets hoeft te zijn wat op iedereen drukt.
Bij het terugbrengen van de auto, een heerlijk ruime witte Chrysler, blijkt
dat we 4.002 km hebben afgelegd sinds onze aankomst op de avond van de 16de
maart. Gelukkig is de benzine in dit land nog steeds goedkoper dan thuis: ...
Als de koffers zijn ingeleverd, is de gang door de douane zo gepiept.
Waarna ons op deze dag opnieuw een periode van 'rust' wacht tot het moment dat
we aan boord kunnen.
Ook tijdens deze derde roadtrip in de VS mochten we een aangenamer
rijgedrag ervaren dan in ons land. Mogelijk heeft dit ook te maken met de
vierkante meters die de wegenbouwers hier krijgen in een omgeving waar de
ruimte enorm lijkt. Waarschijnlijk ook met een ander soort discipline: afstand
houden, op de eigen rijbaan blijven, de aanwezigheid van een uitgebreide
letselschadeadvocatuur. Een optelsom van deze en andere zaken. Geen opgewonden
standjes tegengekomen. Twee keer horen claxonneren (in het stadsverkeer;
misschien kenden 'ze' elkaar).
Als je het systeem eenmaal door hebt, valt de weg goed te vinden. Zeker als
naast de chauffeur een co-pilot zit die een grote vaardigheid heeft ontwikkeld
in de bediening van Maps.me. Dit programma gebruiken we nu een aantal jaren bij
het wandelen, fietsen en rijden. Satellietgestuurd (dus zonder
internetverbinding) stuurt het je zo goed als feilloos tot over de kleinste
weggetjes. Wordt dan toch per ongeluk een verkeerde afslag genomen, dan komt er
prompt een aanpassing van de route.
Het vliegtuig naar Dublin is lang niet vol en met wat verschuivingen kunnen
we allebei zeer ruim zitten tijdens de nachtvlucht. Ik zet de tijd op tijdszone
Dublin en dan is het ineens 02.00 uur, een geschikt moment voor het avondmaal: kip, groente,
rijst, (een variatie op) Schwarzwalderkirsch. Lekker. Veel muziek en proberen
te pitten. Hazenslaapjes en het lukt om op enig moment een flinke ruk te maken.
Netjes op tijd wakker voor het ontbijt van 08.00 uur; nog anderhalf uur tot
Dublin. Ik stap over op Gloria Estefan, tenslotte woont die ook in Florida. Wij
spraken op het vliegveld van Orlanda een Schots echtpaar. Die twee hadden net
na 25 jaar hun 'winter'woning in Florida verkocht; ze werden toch ook wat
ouder. En de komende keren gingen ze huren. En nou ja, die verdikkeseme Brexit
had de waarde van het Engelse pond ten opzichte van de dollar wel mooi
geknepen. En er waren best veel Floridanen die de toenemende aanwezigheid van
Spaanssprekenden met zorg bekeken, waarop de Schotse vrouw had gereageerd met:
'Die waren er eerder dan jullie'. Een paar uur wachten op het vliegveld van
Orlando maakte duidelijk dat die tent niet zou kunnen draaien zonder het werk
van de latino's. Opnieuw vermoed ik dat 'witten' uit Florida niet staan te
trappelen om daar in de schoonmaakploeg, de passagiersondersteuning, de
surveillance te gaan werken. Ierland verschijnt aan de horizon; eens op de
e-reader zien of Wallander inmiddels verder gekomen is met zijn moordraadsel.
In het vliegtuig naar Schiphol kan de klok weer een uur vooruit. Achter in
het vliegtuig zit een groep uitgelaten Ierse vrouwen en mannen: al helemaal in
de stemming voor een weekend stappen in de hoofdstad. Een stewardess komt
vriendelijk vragen of het wat rustiger kan.
Als we in de trein Schiphol - Den Bosch zitten, staan er schapen in de wei
en de bomen in bloei, om het ‘Dagboek VS’ met een gewaagde zeugmastijlkronkel af
te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten