In Hanmer Springs zijn de
nodige mogelijkheden voor mountainbikers en wandelaars. Na een zeer gevarieerd
ontbijt lopen we om 10.15 uur naar het Dog Stream Waterfall Track. De bedoeling
is dat we dat pad volgen tot aan de waterval. Het diagram van de route laat
zien dat voorbij de helft er een klim in zit.
Aanvankelijk loopt het pad
door het Hanmer Forest Park. Op een deel van het traject delen we de weg met
mountainbikers. ‘Een wandeling door het park die zelfs je oma kan maken’,
zeggen we, refererend aan een tekst die we eerder in de beschrijving van een
ander traject lazen. Monter laat ik me op de foto zetten bij een bord van het
pad. In die paar seconden slaan de sandflies toe: ik dacht dat die beestjes
alleen aan de westkust zouden voorkomen.
Na een uur kruisen we een
parkeerplaats aan het eind van een gravelweg. Hierachter is het voetpad smal
(geen bikers meer, tenzij ze met de fiets op hun nek lopen, en drie zijn er zo
gek). Allengs ook steiler en moeilijker begaanbaar door knoestige wortels,
stenen en andere oneffenheden. Het pad zigzagt en we hebben steun aan onze
bergstokken wanneer we wel erg flinke stappen omhoog moeten maken. Op een
aantal stukken zijn er houten trappen. Twee keer gaan we over stapstenen door
lage stroompjes. Dit is niet langer een pad voor ons opoe.
Mensen die naar beneden,
komen geven aan dat het nog 20 minuten klimmen vraagt. En dat het de inspanning
meer dan de moeite waard is. Zeker de jongsten onder die passanten, moedigen
ons uitbundig aan: ‘Your almost there guys’. We hebben ongetwijfeld de leeftijd
van hun opa en oma. Soms lees je over wielrenners die vlak bij de doorkomst op
een top ‘snot voor hun ogen zien’. Nou, zoiets dus. Nog een bocht met handen en
voeten en dan zijn we er. Voor ons valt een witte stroom water 41 m naar
beneden. Met ons erbij staan er nu vijf lieden te genieten van deze finale. Een
jonge man zit al te eten, en de andere vier volgen als er genoeg gefotografeerd
is.
Op de terugweg merken we
pas echt hoe steil het laatste stuk was. Het blijft een flinke poos uitkijken
om met ‘stapzekere tred’ (zoals dat bij Spaanse wandelingen vaak in de
beschrijvende tekst staat) naar beneden te komen. Onderweg komen we een
plakkaat tegen: ‘Vogel gezocht’. Het gaat om de kokako van het Zuidereiland.
Alsof het een zeldzaam exemplaar betreft, dat zijn kooi ontvlucht is,
Zeldzaam wel; mogelijk de volgende in de
rij ‘uitgestorven inheemse dieren’.
Om 15.15 uur zijn we aan
het eind van de ‘track’, op twee minuten van de B&B. Moe en content. Douche,
schone kleren, wat uitrusten en dan om 18.30 uur wijnuurtje in de tuin met Maree
en Lee. Druk dit keer: met drie Engelse koppels. Later in restaurant kletsen we
verder met een van die echtparen.
En dan: pitten. Morgen
richting oostkust. Voordat dit aan de orde is, nog even reageren op vragen
vanuit Nederland - na een bericht op NU.nl - over de betekenis voor onze
reisplannen van de heftige bosbrand bij Nelson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten