zaterdag 6 april 2019

Dagboek Nieuw-Zeeland (24); 'Almost there guys'.

10/02

In Hanmer Springs zijn de nodige mogelijkheden voor mountainbikers en wandelaars. Na een zeer gevarieerd ontbijt lopen we om 10.15 uur naar het Dog Stream Waterfall Track. De bedoeling is dat we dat pad volgen tot aan de waterval. Het diagram van de route laat zien dat voorbij de helft er een klim in zit.

Aanvankelijk loopt het pad door het Hanmer Forest Park. Op een deel van het traject delen we de weg met mountainbikers. ‘Een wandeling door het park die zelfs je oma kan maken’, zeggen we, refererend aan een tekst die we eerder in de beschrijving van een ander traject lazen. Monter laat ik me op de foto zetten bij een bord van het pad. In die paar seconden slaan de sandflies toe: ik dacht dat die beestjes alleen aan de westkust zouden voorkomen.

Na een uur kruisen we een parkeerplaats aan het eind van een gravelweg. Hierachter is het voetpad smal (geen bikers meer, tenzij ze met de fiets op hun nek lopen, en drie zijn er zo gek). Allengs ook steiler en moeilijker begaanbaar door knoestige wortels, stenen en andere oneffenheden. Het pad zigzagt en we hebben steun aan onze bergstokken wanneer we wel erg flinke stappen omhoog moeten maken. Op een aantal stukken zijn er houten trappen. Twee keer gaan we over stapstenen door lage stroompjes. Dit is niet langer een pad voor ons opoe.

Mensen die naar beneden, komen geven aan dat het nog 20 minuten klimmen vraagt. En dat het de inspanning meer dan de moeite waard is. Zeker de jongsten onder die passanten, moedigen ons uitbundig aan: ‘Your almost there guys’. We hebben ongetwijfeld de leeftijd van hun opa en oma. Soms lees je over wielrenners die vlak bij de doorkomst op een top ‘snot voor hun ogen zien’. Nou, zoiets dus. Nog een bocht met handen en voeten en dan zijn we er. Voor ons valt een witte stroom water 41 m naar beneden. Met ons erbij staan er nu vijf lieden te genieten van deze finale. Een jonge man zit al te eten, en de andere vier volgen als er genoeg gefotografeerd is.

Op de terugweg merken we pas echt hoe steil het laatste stuk was. Het blijft een flinke poos uitkijken om met ‘stapzekere tred’ (zoals dat bij Spaanse wandelingen vaak in de beschrijvende tekst staat) naar beneden te komen. Onderweg komen we een plakkaat tegen: ‘Vogel gezocht’. Het gaat om de kokako van het Zuidereiland. Alsof het een zeldzaam exemplaar betreft, dat zijn kooi ontvlucht is, Zeldzaam wel; mogelijk de volgende in de rij ‘uitgestorven inheemse dieren’.

Om 15.15 uur zijn we aan het eind van de ‘track’, op twee minuten van de B&B. Moe en content. Douche, schone kleren, wat uitrusten en dan om 18.30 uur wijnuurtje in de tuin met Maree en Lee. Druk dit keer: met drie Engelse koppels. Later in restaurant kletsen we verder met een van die echtparen.

En dan: pitten. Morgen richting oostkust. Voordat dit aan de orde is, nog even reageren op vragen vanuit Nederland - na een bericht op NU.nl - over de betekenis voor onze reisplannen van de heftige bosbrand bij Nelson.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten