vrijdag 12 april 2019

Dagboek Nieuw-Zeeland (36); wijn op de fiets

22/02

Wairau Valley in de buurt van Blenheim telt 168 wijnhuizen. Tweederde van NZ 35.000 ha aan gaarden ligt hier. Onze cottage ligt in Rapaura, temidden van de aanplant. Vanuit de tuin horen we regelmatig ‘schoten’, waarmee vogels weggehouden worden van de nog onrijpe trossen. Geknal zonder kruit of vonken, want ook hier geldt de code ‘extreme’ brandgevaar. Vandaag gaan we op de fiets een aantal wijnhuizen bezoeken. 

Om 09.45 uur worden we met een busje van ‘Wine Tours Biking and Driving’ - waarin al drie andere wijnfietsers zitten - naar het startpunt gebracht. Daar krijgen we enthousiast en gedegen voorlichting over de routeopties, plekken waar we kunnen proeven en/of lunchen, hoe ons te gedragen in het verkeer. En tenslotte zetten we onze handtekening onder een papier waarmee we de organisator vrijpleiten van alle verantwoordelijkheid voor de dingen waaraan wij ons onderweg zouden kunnen bezondigen.

Het eerste adres dat wij aandoen is Hans Herzog Winery, gesticht door een Zwitsers echtpaar. We zijn wat verbaasd over de aanpak daar. Zou het op de andere adressen ook zo gaan? De dame achter de bar draait ongeïnteresseerd haar verhaal af, elke volgende wijn wordt in hetzelfde glas geschonken dat we - omdat water ontbreekt - niet hebben kunnen ‘neutraliseren’, en zelf kunnen we tussendoor ook geen slok water nemen. De prijs voor drie bodempjes matige wijn is hoog. 

Gelukkig blijkt deze boer uit Zwitserland de enige die tegen alle regels van goed gastheer/-vrouwschap zondigt. De volgende vier adressen halen letterlijk alles uit de kast om het de gasten naar hun zin maken. De huizen zitten vlak bij elkaar, er zijn veel belangstellenden zonder dat je over elkaar struikelt, de sfeer is uiterst ontspannen, en wat me vooral opvalt: niemand heeft kennelijk de behoefte om hard te praten of te lachen. Tegelijkertijd kun je de vrolijkheid met je handen vastpakken. (Later in de middag zullen we koffie/thee drinken naast een aantal speeltoestellen waar ook de kinderen het gilstadium nog niet kennen.)

We fietsen over de winterdijk van de Wairau River. Het is moeilijk voorstelbaar dat de kleine stroom in het zeer brede bed van afgeslepen stenen in de winter hoog staat. Wandelaars, fietsers en vissers worden gewaarschuwd voor ‘floods’. We fietsen een stukje door de bedding om vervolgens over de stenen naar het water te lopen. Het magere stroompje dat nu zijn weg naar zee zoekt, heeft op het oog misschien vijf procent van de bedding nodig. Gastvrouw Sue vertelde gisteren dat afgelopen januari alle bestaande hitterecords van deze zonnige regio heeft verbroken. De velden zijn geel; haar prachtige voorbeeldtuinen - ze ontwerpt ze ook voor anderen - zijn groen dankzij het sproeien. 

Adres twee heet Wairau River. We besluiten er ook te lunchen. De salades - de een met ‘beef’ en de ander met ‘home smoked salmon’ - zijn exotisch en bijzonder lekker. De uitgebreide proeverij die hieraan voorafging - voor wie blijft eten gratis - was tiptop op alle fronten. 

Vervolgens naar de overzijde van de weg: Giesen. Gesticht door drie Duitse broers die voor NZ kozen na een toer als backpackers. Gestart in Christchurch en enige tijd daarna in de jaren ‘80 voortgezet in deze vallei van het district Marlborough, inmiddels het grootste wijngebied van NZ. Prima proeverij.

Na een flink eind fietsen is ook Cloudy Bay, gemeten naar hartelijkheid en ‘smaak’, zeer de moeite waard. Evenals de overburen Alan Scott Family Winemakers. Het meisje dat ons daar helpt, blijkt verrassend goed Nederlands te spreken: de liefde bracht haar naar het Westland. De vriend komt binnenkort naar Nieuw-Zeeland.

Een mooie manier om - zeker bij dit mooie weer - fietsend dit deel van NZ te leren kennen. Later schrijf ik aan een melkveehouder in de Peel: ‘Hier zitten de wijnboeren net op zo’n kluitje als de vèrrekeshouders bij jullie’.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten