22/02
Wairau Valley in de buurt
van Blenheim telt 168 wijnhuizen. Tweederde van NZ 35.000 ha aan gaarden ligt
hier. Onze cottage ligt in Rapaura, temidden van de aanplant. Vanuit de tuin
horen we regelmatig ‘schoten’, waarmee vogels weggehouden worden van de nog
onrijpe trossen. Geknal zonder kruit of vonken, want ook hier geldt de code
‘extreme’ brandgevaar. Vandaag gaan we op de fiets een aantal wijnhuizen
bezoeken.
Om 09.45 uur worden we met
een busje van ‘Wine Tours Biking and Driving’ - waarin al drie andere
wijnfietsers zitten - naar het startpunt gebracht. Daar krijgen we enthousiast
en gedegen voorlichting over de routeopties, plekken waar we kunnen proeven
en/of lunchen, hoe ons te gedragen in het verkeer. En tenslotte zetten we onze
handtekening onder een papier waarmee we de organisator vrijpleiten van alle
verantwoordelijkheid voor de dingen waaraan wij ons onderweg zouden kunnen
bezondigen.
Het eerste adres dat wij
aandoen is Hans Herzog Winery, gesticht door een Zwitsers echtpaar. We zijn wat
verbaasd over de aanpak daar. Zou het op de andere adressen ook zo gaan? De
dame achter de bar draait ongeïnteresseerd haar verhaal af, elke volgende wijn
wordt in hetzelfde glas geschonken dat we - omdat water ontbreekt - niet hebben
kunnen ‘neutraliseren’, en zelf kunnen we tussendoor ook geen slok water nemen.
De prijs voor drie bodempjes matige wijn is hoog.
Gelukkig blijkt deze boer
uit Zwitserland de enige die tegen alle regels van goed gastheer/-vrouwschap
zondigt. De volgende vier adressen halen letterlijk alles uit de kast om het de
gasten naar hun zin maken. De huizen zitten vlak bij elkaar, er zijn veel
belangstellenden zonder dat je over elkaar struikelt, de sfeer is uiterst
ontspannen, en wat me vooral opvalt: niemand heeft kennelijk de behoefte om
hard te praten of te lachen. Tegelijkertijd kun je de vrolijkheid met je handen
vastpakken. (Later in de middag zullen we koffie/thee drinken naast een aantal
speeltoestellen waar ook de kinderen het gilstadium nog niet kennen.)
We fietsen over de
winterdijk van de Wairau River. Het is moeilijk voorstelbaar dat de kleine
stroom in het zeer brede bed van afgeslepen stenen in de winter hoog staat. Wandelaars,
fietsers en vissers worden gewaarschuwd voor ‘floods’. We fietsen een stukje door de bedding om vervolgens over de stenen naar het water te lopen. Het magere stroompje dat
nu zijn weg naar zee zoekt, heeft op het oog misschien vijf procent van de
bedding nodig. Gastvrouw Sue vertelde gisteren dat afgelopen januari alle
bestaande hitterecords van deze zonnige regio heeft verbroken. De velden zijn
geel; haar prachtige voorbeeldtuinen - ze ontwerpt ze ook voor anderen - zijn
groen dankzij het sproeien.
Adres twee heet Wairau
River. We besluiten er ook te lunchen. De salades - de een met ‘beef’ en de
ander met ‘home smoked salmon’ - zijn exotisch en bijzonder lekker. De
uitgebreide proeverij die hieraan voorafging - voor wie blijft eten gratis - was tiptop op alle fronten.
Vervolgens naar de
overzijde van de weg: Giesen. Gesticht door drie Duitse broers die voor NZ
kozen na een toer als backpackers. Gestart in Christchurch en enige tijd daarna
in de jaren ‘80 voortgezet in deze vallei van het district Marlborough,
inmiddels het grootste wijngebied van NZ. Prima proeverij.
Na een flink eind fietsen
is ook Cloudy Bay, gemeten naar hartelijkheid en ‘smaak’, zeer de moeite waard.
Evenals de overburen Alan Scott Family Winemakers. Het meisje dat ons daar
helpt, blijkt verrassend goed Nederlands te spreken: de liefde bracht haar naar
het Westland. De vriend komt binnenkort naar Nieuw-Zeeland.
Een mooie manier om -
zeker bij dit mooie weer - fietsend dit deel van NZ te leren kennen. Later
schrijf ik aan een melkveehouder in de Peel: ‘Hier zitten de wijnboeren net op
zo’n kluitje als de vèrrekeshouders bij jullie’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten