Dagboek Nieuw-Zeeland (54); Bosch onderweg

12/03

Om 7.10 uur loop ik van de cottage in Ohope Beach naar het strand. De zon is net op en hij schijnt diffuus door een lichte damp die nog boven het strand hangt. Er zijn wat andere vroegelingen. Ik maak enkele foto’s, denk voor de zoveelste keer ‘Je zult hier (als gepensioneerde) wonen’ en loop terug om te ontbijten en in te pakken. 

Vervolgens nemen we afscheid van Miria en Taroi bij wie we eerst nog een cd van (schoon)zus Whirimako Black kopen. We zeggen ‘houdoe’ op zijn Maori’s, met een ‘hongi’ waarbij voorhoofden en neuzen elkaar kort ontmoeten. In de auto zwaaien we, verdwijnen uit zicht en rijden richting Tauranga. 

Lang loopt de weg langs de zee. Links en rechts zien we veel kiwigaarden. Op enig moment komen we bij een tolweg waar we 110 km p/u mogen rijden. En ergens $ 2,10 moeten betalen. De vraag is ‘waar’, want nergens ontwaren we een slagboom, hokje of poortje. Op borden staat dat niet betalen een overtreding is en dat e.e.a. binnen vijf dagen afgehandeld moet zijn.

In Tauranga informeren we hoe dat zit. De betaling kan elektronisch, waarbij je het kenteken invoert voor de ‘herkenning’. Onze vriendelijke informante is een jonge vrouw die dameskleding ontwerpt en naait in een klein atelier binnen de ‘Historic Village’ van Tauranga. Die ‘oude wijk’ is een prachtige broedplaats voor kunst en aanverwante zaken. Volgens dezelfde dame komt deze plek voort uit een initiatief van vrijwilligers van ‘Incubator’, haar overbuur. Dit leidde ertoe dat oude gebouwen ter plekke hersteld werden, een aantal andere uit de stad e.o. hierheen verhuisde om gerestaureerd te worden, een activiteit die in een hoek nog doorloopt. We zien ateliers, kledingzaakjes, winkeltjes, veel vrijwilligerswerk op gebied van (kennis)hulp aan allerlei (leeftijds)groepen. Er is ook een cursus 'Omgaan met zwaarmoedigheid'. Wat me opvalt, is dat op de poster een hond afgebeeld staat wiens schaduw afschrikwekkende vormen aanneemt. Het beeld van de 'hond' die bij tijd en wijlen op onze stoep ligt in tijden van 'zwaarte' is kennelijk niet zo'n vreemd beeld (klik).

De sfeer in het enigszins museale dorp is ‘alternatief’ en relaxed. We gebruiken er op een terras en passant de lunch.

Op de terugweg richting auto lopen we door een gangetje dat uitkomt op een muur waarop - tot onze grote verrassing - 'De Tuin der Lusten' van (onze) Jheronimus Bosch geschilderd staat.!

Daarna rijden we verder over een bochtige weg richting het schiereiland Coromandel. Ons doel voor vandaag is B&B Stargazers in Kuaotunu, gemeente Whitianga. Volgens de instructies moeten we twee km voor de zee de SH 25 verlaten. Na het bord ‘Stargazers 200 m on left’ lukt dat met een scherpe draai en we komen over een smal bruggetje in de School of Mines Lane. En dan de gravelweg omhoog naar nummer 9.

Bij hosts Harriët en Alastair Brickell krijgen we de beschikking over twee ruimtes plus een terras dat gewoon heel groot is.

Als we de koffers in de slaapkamer neergezet hebben, neemt Alastair ons meteen mee naar zijn ‘sterrenwacht’. ‘Een uit de hand gelopen hobby’ noemt deze man als verklaring voor de aanwezigheid van een in onze ogen forse koepel waarbinnen een joekel van een telescoop staat. In een andere hoek van het omvangrijke ‘huis op de helling’ bevindt zich een forse werkruimte met boeken, foto’s en een model van het heelal (voor onderwijs aan kinderen) dat onder een doek verborgen blijft. En stenen. Alastair blijkt (gepensioneerd) geoloog en hij was over heel de wereld werkzaam als consultant, bijvoorbeeld voor de mijnbouw. (Dan woont hij nu dus in een passende straat.) Ook meteorieten zijn stenen en zo is de relatie tussen (voormalig) beroep en vrijetijdsbesteding al ras gegeven.

‘Ik zal die $2.10 overmaken aan de overheid. De site zit hier ‘vast’ op de computer en zo hoeven jullie je niet door die rompslomp te werken. Mesjokke gedoe: een tolweg zonder tolpoortjes’. Later lezen we op zijn uitdraai van Transport Agency dat ons kenteken om 11.20 a.m. geregistreerd werd.

In NZ komt, buiten Auckland en enkele steden, lichtvervuiling nauwelijks voor. Een prima voorwaarde voor het bestuderen van de sterrenhemel. Om 20.30 uur blijken er negen  volwassenen (inclusief Alastair) en een kleuter met gemak onder de koepel te passen. Met ons nog twee andere gasten van hier en vier ‘van de straat’, zoals het vertaald in het Nederlands klinkt. 

Hierna volgen twee uren binnen en buiten onder de sterrenhemel geleid door een man die behalve gegrepen door zijn kennisveld ook een begaafd ‘orator didacticus’ blijkt te zijn. Hij laat ons, terwijl we steeds keukentrapje op en af moeten, naar de kraters van het aanwezige schijfje maan kijken (ik moet aan de strip ‘Kuifje op de maan' denken), naar Orion, gasexplosies en andere fenomenen. Hij weet ook steeds de kleuter erbij te betrekken. In zijn werkruimte laat hij ‘zomaar’ lampen in onze handen aangaan en vraagt hij ons andere met natuurlijke energiebronnen verbonden trucs uit te halen. Spannend en aanschouwelijk. Deze in Canada geboren ‘wetenschappelijk entertainer’ laat twee uur in een mum vervliegen. Iets dat past in een ruimte waarin lichtjaren de lengte van secondes aannemen.