Dagboek Nieuw-Zeeland (31); ritueel uurtje

17/02

De kiwi-vogel is zeldzaam geworden in NZ. Veel kiwi’s (de inwoners) kennen ze alleen uit de dierentuin of broedcentra (bijv. dat van Frans Josef Glacier Village waar wij ze zagen). De kiwi-vrucht is makkelijker te zien: op dit moment kijken wij vanuit onze cottage uit op boomgaarden en kiwigaarden. Zojuist ben ik er eentje binnengelopen. Ze lijken op wijngaarden waarvan de ranken in elkaar grijpen. Die worden in een aantal gaarden ook langs draden tentvormig naar boven geleid. Nu weet ik wat er op de tweede foto staat in de dagboekaantekening van gisteren.

De vruchten zijn al bijna vuistgroot. Nog een maandje en dan krijgen ze hun volle omvang. Dan hebben ze nog tot mei nodig om het gewenste suikergehalte (12-15%) te bereiken. Niet anders als bij druiven. 

De voorgenomen luiheid heeft zo haar grenzen. ‘s Middags rijden we met de auto naar het dal van de Riuwaka. Daar ontspringt bij de Takaka Hill (Kahurangi National Park) de bron van de rivier. Deze ‘Te Puna o Riuwaka’ is een heilige plaats voor de Maori’s van de Te Ātiawa- en de Ngāti Rāruastam. Rivieren zijn de levensaders van Papatūānuku, Moeder Aarde. Deze informatie staat op een van de borden ter plekke.

De weg door het zich vernauwende dal is kronkelig. Deze toegangsweg eindigt bij een parkeerplaats. Aan het kleine aantal huurauto’s te zien, zijn onder de bezoekers weinig buitenlanders. Bij de rivier wordt gepicknickt; een jonge vrouw mediteert. 12 mensen houden zich hier op: je hoort ze niet.  

We vervolgen het korte pad om uit te komen bij de Crystal Pool. Het water is glashelder. Het is onmogelijk om met mijn mobieltje de schoonheid van kleuren en dieptewerking vast te leggen.

Weer wat hoger arriveren we bij de bron. Het water welt op uit een donkere inham onder een overhangende begroeide rots. Een jonge vrouw springt in het water: een klassiek mooi plaatje. Ze meldt dat het koud is. Een paar slagen en ze klimt weer op de stenen aan de kant. 

Een oudere dame vlijt zich in de bron. Ook zij is er zo weer uit. Een derde vrouw steekt haar lange haar in een knot voor ze haar zwemkleding uit de rugzak haalt. Niemand zegt meer dan noodzakelijk is. Op zachte toon. Het lijkt wel een ritueel uurtje aan het worden.

Als we ‘s avonds om 18.30 uur op aanraden van Rodney gaan eten bij Chokdee (Thais) in Motueka, is ook dit overdag zo drukke stadje rustig. Op een daarvoor aangewezen parkeerplaats staan zeker 40 (m.n. kleine) ‘zelfvoorzienende’ campers in vier rijen opgesteld. Veel kookapparatuur staat buiten bij de achterklep.

Mensen zitten bij de wagens te eten of zijn daarvoor in de late zon op het gras bij het park neergestreken. Wat opvalt, is de rust die er heerst. Veel mensen: je hoort de stemmen pas als je langs de gasten loopt. Verschillende talen. NZ is een modern en aantrekkelijk land waarin menigeen de groei van het toerisme met kritische blik volgt. Wat ons opvalt, is dat we de rust en ontspannen sfeer die Nederland vergeten is, hier vaak ontmoeten. Of kijk ik selectief?