Dagboek Nieuw-Zeeland (37); de boot naar Wellington

23/02

Inpakken. Stouwen en douwen, want alles moet in vier kleine koffertjes: straks gaan we - na het inleveren van de auto - de boot op, richting Noordereiland. En we zijn geen pakezels. Uiteindelijk gaan er toch twee extra tassen mee.

Nog een ruim afscheidspraatje met Sue en David, en dan richting Picton. ‘Aftanken’, auto parkeren en sleutel inleveren, bagage inchecken en onszelf. We slenteren nog wat  door Picton (grappige wandelbrug!) en eten een baguette, om tegen 13.30 uur ‘deck 7’ van de Interislander op te zoeken. Even later wordt de lunch geserveerd, d.w.z. zelfbediening bij een keur aan eten en drinken. Minder opvallend is het wanneer m.n. jonge knapen flink opscheppen: ze zijn in de groei. Is het opvallend dat juist de overgewichtige vrouwen en mannen flink wat weten te verstouwen? Ze blijven ongetwijfeld gewoonweg in de groei. Ik moet me er niet aan storen dat er geen boete staat op het inleveren van niet leegeten borden.

De boot vaart geruime tijd door de Marlborough Sounds, een netwerk aan fjorden in het noordoosten van het Zuidereiland. In het water vlak voor de dunbevolkte en over land moeilijk bereikbare (schier)eilanden, liggen kweekplekken voor zalm en groenlipmossel. Dankzij een ‘groene’ burgerbeweging is na lange protesten de snelheid van de bootverbindingen tussen Picton en Wellington aan banden gelegd. Eerder verstoorden deze boten - zeker de catamarans - de natuur zodanig, dat zonder ingrijpen de schade onomkeerbaar zou zijn. 

Eigenlijk is NZ een duidelijk voorbeeld van de wijze waarop de koloniserende mens (de Maori’s op kleine en de Europeanen op grote schaal) voor niet te herstellen schade zorgt in een ‘ongerepte’ omgeving van wetlands en bos. De oorspronkelijke begroeiing - van kreupelhout tot dichte wouden - verdween om plaats te maken voor weiland (nu 51% van NZ). Of om als bouwmateriaal te dienen. De witte den en de andere mammoetconifeer, de kauri, waren zeer gewild; ook voor de export. Van de kauri, tevens leverancier van een bruikbaar soort hars, is nu nog 6,7% (volgens sommige bronnen 4%) over van wat er ooit aanwezig was. Van het oorspronkelijke bosgebied is 75% verdwenen. Tegelijkertijd vond ook onder de oorspronkelijke fauna een slachting plaats door jacht en de import van onverzadigbare nieuwe natuurlijke vijanden zoals rat, hermelijn en buidelrat.

Wat de komst van de Europeanen voor de oorspronkelijke Maori-bevolking betekende, is een bekend verhaal van decimering, bedrog en discriminatie. Maori’s hebben we nog niet ontmoet of gesproken. Ze maken 15% uit van de huidige bevolking van zo’n 4,5 miljoen NZ’ers. Het overgrote deel van de ‘natives’ woont op het Noordereiland.

Inmiddels hebben overheid en bevolking de natuur in bescherming genomen. Nu is eenderde van NZ tot ‘National Park & Reserve’. ‘Sustainable farming’ krijgt veel volgers in het land.

De veerboot, de Kaitaki blijkt gebouwd in 1995 bij Van der Giessen - De Noord in Krimpen aan de IJssel. Het is daarom niet vreemd om pissoirs van de Sphinx tegen te komen. Zijn dit de originele exemplaren? Wanneer en hoe is deze Kaitaki hier terecht gekomen. Het meest voor de hand liggend is: op eigen kracht.

Het forse vaartuig bereikt na vijf kwartier de Street Cook. Open water. Dit is niet mijn favoriete manier van reizen. Gelukkig staat er slechts een lichte zee. De lucht is helemaal opengetrokken en in de zon - uit de wind - is het lekker toeven tijdens een kort ommetje op het 7de dek.

Om 17.30 uur leggen we aan in Wellington. 

Auto ophalen, de SH1 richting noord nemen, vervolgens terug richting zuid, en dan een kleine puzzel om in het centrum de B&B te bereiken, millimeterparkeren, koffers neerzetten in onze ruimte van de B&B waarna we aan de borrel gaan met gastheren Jeff & Dean.